افراد بودند؛ هرچند عده‌اى چنين سيره‌اى را برنمى‌تابيدند و بيعت خود با حضرت را شكسته، به معاويه ملحق مى‌شدند. «نجاشى يمنى» از جمله اين افراد است؛ وى از شعراى صدر اسلام و از اصحاب امام على عليه السّلام بود و در جنگ صفين با اشعار خود از يك طرف مسلمانان را براى نبرد تشويق مى‌كرد و از جانبى معاويه و يارانش را رسوا مى‌نمود و از اين جهت خدمات بسيارى انجام داده بود؛ لذا خود را از خواص امام على عليه السّلام مى‌دانست. با اين حال او به دليل ارتكاب خلافى، از سوى امام عليه السّلام مجازات شد و حضرت حدّ الهى را بر او جارى كردند. اين امر باعث شد از امام عليه السّلام جداشده و به معاويه ملحق شود. على عليه السّلام در برابر اعتراض يمنى‌ها در مورد مجازات «نجاشى» چنين فرمودند:

هل هو الّا رجل من المسلمين؟ إنتهك حرمة ما حرّم الله فأقمنا عليه حدّا كان كفارته، إنّ الله تعالى قال: و لا يجر منّكم شنئان قوم على أن لا تعدلوا اعدلوا هو أقرب للتّقوى؛[1] مگر او فردى غير از مسلمين است؟ حرمت آن‌چه را كه خدا حرام كرده بود شكست و ما هم حدّ الهى را كه كفاره آن بود، بر او جارى كرديم. همانا خداوند متعال مى‌فرمايد:

دشمنى قومى، شما را بر آن ندارد كه ترك عدالت كنيد؛ دادگر باشيد كه به پرهيزگارى نزديك‌تراست.

نمونه ديگر از سيره يك‌سان‌نگرى قانون در حكومت علوى را امام باقر عليه السّلام از جد بزرگوارشان چنين نقل مى‌كنند:

امير مؤمنان عليه السّلام به قنبر دستور داده بودند بر شخصى حد جارى كند؛ اما او زياده‌روى كرده و سه تازيانه بيشتر زد. حضرت او را به جهت اين تندى قصاص نمودند و سه ضربه بر او نواختند.[2]

[1] - محمد رضا حكيمى، الحياة، ترجمه احمد آرام، ج 2، ص 714؛ موسوعة الإمام على بن ابى طالب عليه السّلام، ج 7، ص 37.

[2] - همان، ج 4، ص 261.