او تفسير و توجيه مى‌شود. همان مبناى نظرى كه تفكرات پروتاگوراس بر آن استوار است. وى كتاب درباره حقيقت را با اشاره به آن آغاز مى‌كند و مى‌گويد:

انسان معيار همه‌چيز است؛ هم معيار هستى چيزهايى كه هستند و هم معيار نيستى چيزهايى كه نيستند.[1] 2. ابتناى دموكراسى جديد بر تحقق فضاى باز سياسى، تا بدين ترتيب زمينه مورد نياز براى تنوير افكار عمومى توسط سخن‌وران روشن‌فكر، فراهم آيد. پرواضح است كه در اين‌روشن‌گرى‌ها، اغلب برترى با استدلال گرانى است كه مى‌توانند با بهره‌مندى از مطبوعات و رسانه‌هاى با نفوذ، حقايق را به سود خويش تفسير و تبيين كنند. در جهان كنونى سيطره شبكه‌هاى پيچيده اطلاع‌رسانى در راستاى اين منظور، به اندازه‌اى است كه برخى ترجيح مى‌دهند، به جاى دموكراسى يا حاكميت مردم، از عنوان مدياكراسى و حاكميت رسانه‌ها استفاده كنند.[2] به قول هربرت ماركوزه:

رسانه‌ها و تبليغات، به نوعى شعور كاذب را در مردم پديد مى‌آورند؛ يعنى وضعيتى كه مردم در آن منافع واقعى خود را درك نمى‌كنند.[3] در واقع [در دموكراسى نو] عوام‌فريبان زير با كلامى زيبا، پرطنين، اما اغلب بى‌معنا و واهى، مردم را به دادن راى مثبت و منفى به اين يا آن حزب، فرا مى‌خوانند و آنها را اغفال مى‌كنند.[4] همان‌گونه كه موفقيت در مردم‌سالارى آتن، منوط به توانايى در سخن گفتن و استدلال كردن و اقناع اجتماع‌هاى بزرگ و عمومى بود.[5] امرى كه سوفيست‌ها آن را

[1] - همان، ص 45.

[2] - تبيين مردم‌سالارى دينى- دموكراسى و مردم‌سالارى دينى، ص 130.

[3] - ديويد هلد، مدل‌هاى دموكراسى، ترجمه عباس مخبر، ص 347.

[4] - ر. ك: عبد الرحمن عالم، بنيادهاى علم سياست، ص 307.

[5] - ترنس اروين، تفكر در عهد باستان، ترجمه محمد سعيد حنايى كاشانى، ص 94.