همين مبنا گرايش به اسلام و پذيرش اين عقيده تنها از يك رويكرد عقلايى و مبتنى برمنطق، استدلال و تحقيق پذيرفته شده است و در پذيرش اصول دين هر گونه اقدام تقليدگونه را رد مى‌نمايد. همچنين در راستاى احترام به آزادى عقايد ديگران ضمن اعتقاد به باطل بودن ساير عقايد غيراسلام اولًا تفتيش عقايد جهت كشف نظر ديگران را ممنوع كرده ثانياً به عقايد كسانى كه اعتقادى غير از اسلام دارند احترام مى‌گذارد و ثالثاً زمانى كه يك مسلمان از عقيده اسلامى خود بازگشت تا زمانى كه با در نظر گرفتن تمام شرايط از جمله داشتن اعتقاد قبلى، فقدان مرض و جنون و .... اين اعتقاد جديد ابراز نگرديده، هيچ گونه عذاب دنيوى را متوجه آن شخص نمى‌داند. (ر. ك. به: كديور، 1378)

در مجموع مى‌توان گفت در حالى كه ليبراليسم تمام عقايد را برابر دانسته و براى داشتن هر گونه عقيده‌اى هيچ مرزى قايل نيست اسلام داشتن عقيده‌اى غير از اسلام را واجد مجازات اخروى دانسته و در حوزه دنيا، ضمن اعتقاد به لزوم پذيرش دين اسلام براساس مبانى منطقى و مستدل تفتيش عقايد را ممنوع مى‌داند و در مواجهه با عقايد مخالف، رأى به تحمل عقايد مخالف مى‌دهد. بر همين اساس مى‌توان گفت از منظر اسلامى و شيعى، آزادى عقيده در حوزه دنيوى كاملًا آزاد و در حوزه اخروى با موانع تشريعى تحديد مى‌گردد و دليل آن هم اين است كه آزادى عقيده امرى كاملًا فردى و مربوط به رابطه انسان و خداوند و فاقد جلوه‌هاى اجتماعى است.

3- آزادى بيان‌

بيان اولين و نزديك‌ترين جلوه ظهور و بروز يك نظر و عقيده است كه در بسيارى از موارد در قالبهاى لسانى يا نوشتارى تجلى پيدا مى‌كند. فرهنگ آكسفورد آزادى بيان را به گونه زير تعريف كرده است: «آزادى ابراز عقايد و نظريات بدون پنهان‌كارى و على‌الخصوص بدون ترس از تنبيه».(Iain ,p .491)

در تبيين مرزهاى آزادى بيان پاسخگويى به اين سؤال از اهميت وافرى برخوردار است كه آيا محدوده تأثيرگذارى گفتار يا نوشتار و هر آن‌چه در ذيل مفهوم بيان تعريف مى‌گردد محدود به فرد است يا دامنه تأثير آن حريم ديگران در