معناى شورا و ضرورت پردازش آن‌

شورا از واژه شور گرفته شده است كه به معناى رايزنى، مشورت، نظر خواستن، جمع كردن، روشن شدن و آشكار ساختن چيز پنهانى است و در عربى به معناى بيرون آوردن عسل از لانه زنبور (شارالعسل يا شرت العسل) يا «چيدن عسل از خانه زنبور» و يا به معناى «رياضت دادن اسبان را هنگام عرضه‌كردن بر خريدار يا آزمودن تا بنگرد حسن و نجابت و تك آنها را و يا برگردانيدن آنها را ...» است‌[1] و از لحاظ اصطلاحى به معناى «مجمع يا نهادى است كه در آن، گروهى براى انجام پاره‌اى كارها با يكديگر مشورت مى‌كنند»[2] و يا به معناى هم‌فكرى و تبادل نظر و استفاده از ديدگاه‌ها و تجربيات ديگران در تصميم‌گيرى‌ها در سطح فردى و اجتماعى است.

اهميت اين موضوع و دلايل و ضرورت پردازش به آن از خلال مطالب پيش گفته هويداست. افزون بر آن، بايد يادآور شد كه جامعه ايران يك جامعه دينى است كه نه تنها اكثريت قريب به اتفاق اعضاى آن را مسلمانان و به ويژه شيعيان تشكيل مى‌دهند، بلكه روابط و مناسبات اجتماعى آن نيز بر پايه اسلام و موازين اسلامى تعيين شده است و اساساً تار و پود اين جامعه با دين و آموزه‌هاى دينى آن چنان در هم تنيده شده است كه اين دو را از يكديگر تفكيك ناپذير مى‌كند. از اين رو، هر آموزه يا نهادى كه بخواهد در اين جامعه مطرح شود و ادامه حيات دهد، مى‌بايست تكليف خود را با دين و آموزه‌هاى دينى آن روشن نمايد و با نسبت سنجى ميان آن آموزه يا نهاد با آموزه‌ها و نهادهاى دينى است كه مى‌توان بقا يا فناى آن و يا ميزان اثرگذارى و نهادينگى آن را در اين جامعه مشخص ساخت.

بديهى است آموزه شورا و يا نهادهاى شورايى نيز از اين قاعده مستثنى نيستند و تا زمانى كه نسبت ميان اين آموزه با آموزه‌هاى دينى روشن و تبيين نگردد، نمى‌توان جا افتادن و نهادينه شدن آن را در جامعه ايران انتظار داشت. براين اساس كشف و نمايان ساختن ريشه‌

[1] - على اكبر دهخدا، لغت‌نامه دهخدا، جلد نهم، چاپ اول، تهران: دانشگاه تهران، 1373، ص 12826 و محمد معين، فرهنگ فارسى. جلد دوم، چاپ هشتم، تهران، اميركبير، 1371، صص 2085- 2086

[2] - حسن انورى، فرهنگ بزرگ سخن، جلد پنجم، چاپ اول، تهران: سخن، 1381، ص 4602.