اگر اين فرضيه را بپذيريم، چند نتيجه عملى در پى خواهد آمد:

1. بر حق نبودن ديگر اديان و نسبى نبودن دين؛

2. حاكميت به عهده افراد جامعه نيست و اگر افراد جامعه، خواستار ناباورى و شرك حاكم باشند، خواست و اراده‌شان نتيجه نخواهد داشت؛

3. نبود تساهل دينى در عصر ظهور درباره اديان.

2. عدم ضرورت اسلام آوردن اهل كتاب‌

براساس اين فرضيه، پيروان ديگر اديان در صورت نپذيرفتن دين اسلام نيز با پرداخت جزيه در كنار ديگر مسلمانان با مدارا و هم‌زيستى مسالمت‌آميز مى‌توانند زندگى كنند.

ابو بصير از امام صادق عليه السّلام پرسيد كه در عصر امام مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف اهل ذمّه چه وضعيتى دارند. حضرت پاسخ داد كه با آنان مصالحه مى‌كند، چنان‌كه پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم مصالحه كرد و آنان جزيه را با خضوع و تسليم به دست خود مى‌پردازند. 69

براساس اين فرضيه، تساهل دينى به معناى هم‌زيستى مسالمت‌آميز در جامعه مهدوى نيز واقعيت مى‌يابد. در اين حال نيز تساهل دينى موردنظر اومانيست‌ها را نمى‌توان محقق كرد؛ زيرا جزيه گرفتن حضرت از ايشان نمايان‌كننده آن است كه به آن اديان به ديده حق نمى‌نگرد وگرنه مانند اهل اسلام با آنان برخورد مى‌كرد.

گفتنى است، بنابر روايات، به يقين امام با غير اهل كتاب، هيچ‌گاه مدارا نمى‌كند و جزيه نيز نخواهد پذيرفت. آنان يا بايد اسلام را بپذيرند و يا آن‌كه كشته شوند كه جز اين دو احتمال، احتمال سومى وجود ندارد. بنابراين، در مورد اين گروه هيچ بحثى نيست و مشمول اين دو فرضيه قرار نمى‌گيرند. امام رضا عليه السّلام از پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلّم نقل مى‌كند كه خداوند فرمود:

به وسيله آخرين آنها زمين را از لوث دشمنانم پاك مى‌كنم و حكومت شرق و غرب زمين را به او مى‌بخشم ... تا اين‌كه همگان به وحدانيت من اقرار كنند. 70

اما درباره تساهل در حوزه اخلاق، روش حضرت در برخورد با فاسدان، تبه‌كاران و فسادهاى اجتماعى و اخلاقى، بسيار سخت‌گيرانه و از هرگونه تساهل‌