حيات زمين براى صالحان مى‌داند و اين بركت‌هاى پايان‌ناپذير را بركت‌هاى مادى و معنوى برمى‌شمرد.

بنابراين، تنها عقل، براى رفع مشكلات بشر كارآيى ندارد و جانشين همه چيز نمى‌تواند شود. انسان معاصر براى شناخت همه چيز و رفع همه مشكلات خويش تنها به عقل خود نبايد تكيه كند؛ زيرا عقل تباهى و فساد را به دنبال مى‌آورد و افقى تيره و تار را فراسوى آدمى ترسيم مى‌سازد.

ز) تساهل و تسامح‌

«تولرانس»، از ريشه لاتين«relioT» و به معناى تحمل كردن، اجازه دادن، ابقا كردن، چشم‌پوشى، آزادمنشى، آزادگى، سعه صدر و پرطاقت بودن است. 63 اين واژه، با مصدر«llOT» به معناى حمل كردن يا بردن، هم‌خانواده است؛ زيرا شخصى كه رأى يا رفتار ديگرى را تحمل مى‌كند، گويا بارى را حمل مى‌نمايد.

اين واژه در اصطلاح به معناى مداخله نكردن در اعمال فردى، اعم از سياسى، اخلاقى و اعتقادى است، چنان‌كه بايد با مخالفان مدارا نمود و آنان را تحمل كرد.

بنابراين، مفهوم اصطلاحى تساهل و تسامح سه عرصه را دربر دارد:

1. تساهل سياسى: به معناى پذيرش حضور باورهاى مخالف در صحنه سياست؛ 64

2. تساهل اخلاقى: به اين معنا كه فرد بايد خود ارزش‌هاى خويش را برگزيند و اخلاقيات خاص خويش را پى‌افكند؛ 65

3. تساهل دينى: ارزش‌ها و معارف بشرى بنابراين معنا نسبى هستند 66 و چون سرچشمه دين، معارف بشرى است و باورهاى دينى انسان از ذات انسانى ناشى شده‌اند و امرى ماورايى نيستند، حقانيت و رستگارى افراد در يك دين منحصر نمى‌شود. ولى اسلام خاستگاه دين و ارزش‌ها را ذات بارى‌تعالى و ارزش‌هاى دينى را غيرنسبى مى‌داند. بنابراين، اديان ساخته بشرى و يا غيرتوحيدى، نمى‌توانند با اديان الهى هم‌ريشه باشند. بنابراين، جايى براى بحث در مورد يكى بودن ريشه اديان در عصر ظهور نمى‌ماند. اما آن‌چه جاى بحث و بررسى دارد، مسئله هم‌زيستى اديان و يا عدم آن در عصر ظهور است. پرسش اساسى اين است‌