در مورد عصر ظهور مى‌توان ادعا كرد كه قلمرو عقل كامل شده بشرى، بسيار فراتر از روزگاران پيشين است. همين امر، سبب مى‌گردد در مواردى همانند قبح كذب و حسن صدق كه قابليت تشخيص وجود دارد و در مواردى كه بر تشخيص حسن و قبح فعلى ممكن نيست، انسان به شريعت و امام معصوم روى آورد؛ زيرا عقل بشرى به اين مرحله از تكامل رسيده است كه تشخيص دهد امام از جانب ذات بارى‌تعالى است و نظر امام در تبيين رذايل و فضايل اخلاقى جنبه يقينى دارد.

2. رهبر و الگوى شايسته‌

در عصر ظهور، دولتى تشكيل مى‌شود كه در رأس هرم آن، شخصيتى معصوم و مصون از خطا قرار دارد. او از لغزش‌هاى اخلاقى و رفتارى به دور و فعل و قولش بر همگان حجت است. در نتيجه، الگوى اخلاقى بسيار مناسبى براى رفتار انسان‌ها به‌شمار مى‌رود كه پيروى از او سعادت دنيوى و اخروى انسان‌ها و دور گشتن از گم‌راهى‌ها و انحراف‌ها و نابهنجارى‌هاى اخلاقى را در پى دارد.

امام على عليه السّلام فرمود:

و اعلموا أنّكم إن اتّبعتم طالع المشرق سلك بكم منهاج الرسول، فتداويتم من العمي و الصمم و البكم ...؛ 50

بدانيد اگر شما از انقلاب‌گر مشرق پيروى كنيد، او شما را به راه و روش پيامبر راه‌نمايى مى‌كند و از بيمارى كرى و كورى و گنگى رهايى مى‌بخشد.

بى‌ترديد مضمون اين روايت، نجات انسان‌ها از سرگشتگى و گم‌راهى است كه امام با هدايت باطنى و سيره رفتارى‌اش آنان را به صراط مستقيم و شيوه صحيح زندگى فرامى‌خواند.

در اين عصر، رهبر جامعه اسلامى كه الگوى افراد و نظريه‌پرداز جامعه و مجرى دستورها و قوانين الهى است، وظيفه خود مى‌داند با عمل‌كرد صحيح خويش اخلاق جامعه را اصلاح كند. او در اين راه، از امدادهاى الهى نيز بى‌بهره نيست.