برمى‌بندد و بدين‌سان آسايشى را عرضه مى‌دارد كه بشر قرن‌ها به دنبال آن بوده است و آدمى در سايه آن به تكامل روحى و ادراكى ره مى‌يابد.

رشد و بالندگى اخلاقى و به كمال متعالى رسيدن آن در عصر ظهور، چند خاست‌گاه دارد كه بازشناسى آنها الگويى براى انسان امروزى مى‌تواند باشد تا با شناخت آنها اخلاق خويش و جامعه را بهينه سازد و غايت فرجامين از اخلاق را نيز به همگان بازشناساند:

1. بالندگى خرد

بى‌ترديد تمام فضايل و نيكى‌ها خردپذيرند. حال اگر خرد، به منزله حجتى باطنى و اصلى بنيادين در تشخيص فضايل و رذايل اخلاقى قرار گيرد، انسان را به نيكى‌هاى اخلاقى مى‌آرايد و رذايل را از او مى‌زدايد. بنابراين، اگر عقل بشر فزونى يابد و به كمال نهايى خويش برسد، كارآمدى و كارآيى آن عرصه‌هاى اخلاقى را درمى‌نوردد و با بالندگى فضايل اخلاق، فرهنگ اخلاقى را در جامعه نهادينه مى‌كند.

امام باقر عليه السّلام فرمود:

إذا قام قائمنا ... فجمع به عقولهم و أكمل به أخلاقهم؛ 49

هنگامى كه قائم قيام كند ... خداوند قواى فكرى مردمان را تمركز دهد و اخلاق آنها را تكامل بخشد.

اما باوجوداين، هيچ‌گاه نمى‌توان ادعا كرد كه قوه خرد به تنهايى مى‌تواند بدون مدد جستن از وحى و مبانى شريعت، اصول و معيارى اخلاقى بى‌عيب و نقص ارائه كند، بلكه از آن‌جا كه آفريدگار هستى حقيقت و هويت انسان را بهتر از خود او مى‌شناسد، بهتر مى‌تواند معيارى براى بايدها و نبايدهاى او تعيين نمايد.

ازاين‌رو، انديشه‌هاى اخلاقى بسيارى در طول قرن‌هاى مختلف، تنها با تكيه بر قوه خرد شكل گرفته و در جامعه توسعه يافته‌اند، ولى هيچ‌كدام از اين نظريه‌ها نتوانسته‌اند مشكلات بنيادين بشر را پاسخ گويند و حتى بحران‌هاى شخصيتى و اجتماعى بسيارى را در پى داشته‌اند. بنابراين، كارآمدى و كارآيى آنها نسبى مى‌نمايد.