الهى و تربيت و سرشت انسانى گام مى‌نهد. 47 ديگر آن‌كه قوه خرد آدمى به نهايت تكامل مى‌رسد و توان تشخيص حق از باطل به نحو احسن به او عرضه مى‌شود و با اين اوصاف، «مردم با رغبت به عبادات و هدايت شرع و دين‌دارى روى مى‌آورند و نمازها به جماعت برگزار مى‌شود.» 48

ه) حاكميت اخلاق انسانى‌

انسان معاصر مى‌كوشد در لواى اعتماد به قوه خرد و عقل خودبنياد و انقطاع از وحى، بايد و نبايدهايى ترسيم نمايد كه آسايش و امنيت بشرى در عرصه‌هاى مختلف را افاده كند و به عبارت ديگر، خودش سازنده معيارهاى ارزش‌هاى اخلاقى باشد. اما در حقيقت هيچ‌يك از مكاتب احساس‌گرا و يا عقل‌محور نتوانسته‌اند كه از مشكلات اخلاقى و عواقب سوء آن بگريزند و طريقى پيراسته پيش نهند. براى نمونه، انحطاطهاى خانوادگى، مشكلات روانى، آمار خودكشى‌ها، بى‌بندوبارى، خشونت و ... در تمدن برآمده از مدرنيته جملگى زاييده غفلت از امور ماورايى و انقطاع از وحى به‌شمار مى‌آيند. اما اسلام خداوند را مالك هستى، انسان و عرصه زيست او مى‌داند و هدف از زيستن اين جهانى را در لذت‌گرايى و بهره‌مندى از ماديات منحصر نمى‌داند، بلكه زندگى آن جهانى، قرب الهى و رسيدن به تكامل معنوى را هدف اساسى و غايت فرجامين زيستن دنيوى مى‌داند.

بنابراين، تنها عقل را براى تدوين بايدها و نبايدها كافى نمى‌داند و پيام آسمانى وحى‌آوران را كه از جانب خداوند سازنده بشر آمده‌اند، براى تكميل اخلاق بشرى ضرورى مى‌شمارد. بنابراين، انديشه اسلامى با تكيه بر آموزه‌هاى وحيانى، كتاب آسمانى و سنت نبوى، معيار اخلاقى يا بايد و نبايدهاى انسان را به گونه‌اى مطلق برمى‌گزيند و معيارى مطلق از اخلاق را به جامعه بشرى ارائه مى‌دهد.

در جامعه مهدوى كه بر مبناى اسلام است، دولتى اخلاقى با اخلاق مطلق اسلامى تشكيل مى‌شود كه برگرفته از آموزه‌هاى وحيانى، مضامين شريعت، تعقل و فطرت پاك انسانى است. براساس دولت مهدوى، جامعه بشرى به سمت و سوى بصيرت، معنويت، تقواگرايى و اخلاق متعالى پيش مى‌رود و بسيارى از انحراف‌ها، فسادها و رذايل اخلاقى، پوچى‌ها و بى‌بندوبارى‌ها از جامعه رخت‌