در يك كلمه خدامحورى و اصلاح معنوى را برمى‌افرازد و بدين‌سان، هدف اساسى از زندگى در آن عصر بر خداباورى استوار است و زندگى را نيز اين‌گونه سامان مى‌دهد. بنابراين، كسى كه به عالم ماورا ارتباط وثيقى دارد، هيچ‌گاه احساس تنهايى، پوچى و نيست‌انگارى نمى‌كند و زيستى زيبا و نه تنفرآور براى خويش ترسيم مى‌كند و او كه به افق روشن حيات دنيوى خويش رسيده، نااميدى و سرخوردگى را در خود راه نمى‌دهد و با حضور خداوند در زندگى و ارتباط با آن غايت متعالى، خود حقيقى و هويت واقعى خويش را باز مى‌يابد و به زندگى خود معنا مى‌دهد.

در آن عصر، بانگ رساى توحيد و نبوت در سراسر عالم طنين‌انداز خواهد شد 46 و دوران كفر جهانى به انجام خواهد رسيد. در نتيجه، با حضور و ظهور خليفه خدا در اين كره خاكى، زمينه براى نائل آمدن به مهم‌ترين هدف نهايى بشر يعنى تقرب به ذات بارى‌تعالى و حضورش در حيات دنيوى محقق خواهد گرديد و زندگى‌اى پرمعنا و ارزش‌مدار بر بشريت سايه خواهد افكند و بدين‌سان، فصلى نو در ارتباط وثيق بين جامعه بشرى و ذات بارى‌تعالى شروع خواهد شد. اين پديده بزرگ با احساس پوچى، نااميدى، بدبينى به زندگى دنيوى و ديگر مصيبت‌هاى زيست جهانى بشر هرگز نمى‌سازد و از اين‌رو، عصر ظهور را عصر زندگى واقعى مى‌نامند؛ چرا كه زندگى معنادار مى‌شود و انسان‌ها كه به آن افق روشن رسيده‌اند، نااميدى، بحران‌هاى روحى و ادراكى و ... را از مسير زندگى خويش مى‌زدايند و در نهايت، انسان به پاسخ همه پرسش‌هاى خود از زندگى دست مى‌يابد كه از كجا آمده، به كجا مى‌رود، چرا بايد زندگى كند و ديگر پرسش‌ها كه همگى گم‌شده يك انسان انديشه‌ور به‌شمار مى‌روند.

البته در عصر ظهور خداباورى و سيطره دين الهى بر زمين اجبارى نيست، بلكه زمينه‌هاى گوناگون اين واقعه عظيم را پديد مى‌آورند تا بشر مسير متعالى را بپيمايد؛ بدين‌سان كه بشر بر فطرتى پاك نهاده شده و گرايش‌هاى طبيعى او سمت و سويى خداباورانه دارد و آن‌گاه كه حكومت‌هاى فاسد و ناعدالتى‌ها و خودكامگى‌هاى مستكبران برچيده شوند و آدمى با عنايات الهى به هويت واقعى خويش دست يازد، به سوى گرايش‌هاى طبيعى خود يعنى خداباورى و پرواى‌