اجراى حدود تعطيل شده و تعزيرات الهى به شكل گسترده و كامل، بيان‌گر اين مطلب است. امام صادق عليه السّلام مى‌فرمايد:

هنگامى كه حضرت مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف قيام كند، در سه مورد چنان حكم كند كه كسى پيش از او آن‌گونه حكم نكرده است: آن حضرت پيرمرد زناكار را اعدام مى‌كند، مانع زكات را به قتل مى‌رساند و ارث برادر را به برادر مقامى مى‌دهد. 29

هم‌چنين آن امام بزرگوار مى‌فرمايد:

آن‌گاه كه قائم قيام كند، قطايع (مالكيت اموال غيرمنقول) از بين مى‌رود، به گونه‌اى كه ديگر، قطايع در ميان نخواهد بود. 30

براساس آن‌چه اشاره شد، آزادى انسان‌ها در همه فعاليت‌هاى سياسى، اقتصادى، اجتماعى و ... محدود مى‌شود و مكان‌هايى كه از مصاديق ستم به ديگران باشد و حتى مكان‌هاى مقدس ويران مى‌گردند. 31 البته گفتنى است، تنها فشار حكومت، آزادى‌هاى پيش‌گفته را در آن عصر محدود نمى‌سازد، بلكه مؤلفه‌هاى ديگرى نيز در اين امر تأثيرگذارند:

يكم. معنويت: احياى اسلام‌گرايى، تكامل اخلاق و رشد معنويت‌گرايى در عصر ظهور، سبب مى‌شود ظرفيت انسان‌ها براى پذيرش حدود آزادى گسترش يابد. در نتيجه، انسان‌ها گذشته از عوامل بيرونى هم‌چون حكومت اسلامى و مدينه فاضله، رابطه خود را با خويشتن، خداى خويش و جامعه، در چارچوب قوانين شريعت اسلام بنيان مى‌نهند. 32

دوم. عدالت: گسترش عدالت در همه عرصه‌ها، از جمله كرامت انسانى، عاملى است تا همگان به كرامت و شرافت يك‌ديگر احترام گزارند و از آزادى‌هاى زيان‌بخش به هم‌نوعان دورى گزينند. 33

سوم. بلوغ عقلانى: دايره آزادى انسان با روشن شدن بيشتر حقايق، محدودتر مى‌گردد و درواقع، با تكامل عقل‌ها و آشكار شدن حقايق، همگان بر خويش فرض مى‌دانند كه آزادى خود را در چارچوب شريعت و دين سراغ گيرند.