اين‌گونه نيست كه انسان به گناه نكردن مجبور باشد و زير فشار حاكميت دينى و يا اقتضاى عصر ظهور، اختيار و اراده خويش را از دست بدهد. كشته شدن شيطان بنابر برخى روايات، به اين معنا نيست كه ديگر شيطان و وسوسه‌هاى او در كار نيستند و آدمى از گناه دست مى‌كشد، بلكه به اين معناست كه از قدرت شيطان كاسته مى‌شود و دست او از جامعه انسانى تا آن اندازه كوتاه مى‌شود كه نشانه‌هاى آن برچيده مى‌شود.

2. آزادى به معناى اباحى‌گرى و بى‌بندوبارى‌

بر اين اساس، انسان حق دارد از هيچ كارى ابا نكند و هيچ‌گونه مانعى را پيش روى خويش نيابد. اسلام براساس بينشى واقع‌گرايانه، اين‌گونه آزادى را مردود مى‌شمرد و احكام و تكاليف اجتماعى بسيارى از جمله امر به‌معروف و نهى از منكر را بر نفى آنها ياد مى‌كند.

در عصر ظهور، در چارچوب رابطه انسان با جامعه و حكومت، قانون‌گريزى‌ها، عنادورزى‌ها و اباحى‌گرى‌ها به شكلى گسترده رخت برمى‌بندد. در نتيجه، آزادى‌هاى اجتماعى در حيطه شريعت محدود مى‌گردد؛ زيرا اولا از ديدگاه اسلام، مرز آزادى تا جايى است كه به حقوق ديگران تجاوز نشود و با آنها در تزاحم نباشد. از آن‌جا كه تحقق حكومتى عادلانه تنها با رعايت حقوق همگان و اجابت دادخواهى مظلومان و قضاوت‌هاى عادلانه و رعايت شدن اصل برابرى در همه عرصه‌ها ميسر مى‌شود، كمتر كسى در آن عصر از رعايت حقوق بندگان خدا و تلاش براى هم‌زيستى با آنان كوتاهى مى‌كند؛ زيرا اين كوتاهى‌ها با قاطعيت حكومت عدل مهدوى روبه‌رو خواهد شد. 27

ثانيا آزادى بايد با نظام و قانون شريعت اسلامى سازگار باشد. در صورت ناسازگارى در هر وضعيتى، قوانين اسلامى از جمله اجراى حدود و تعزيرات الهى جارى مى‌گردد و با قانون شكنان بدون هيچ سازش‌كارى و با قاطعيت تمام برخورد مى‌شود. 28 ازاين‌رو، كمتر كسى به ارتكاب فسوق ظاهرى، جرئت مى‌كند.

بنابراين، حضرت مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف و كارگزاران ايشان با اقسام اين‌گونه آزادى همانند آزادى جنسى و آزادى برخوردهاى اجتماعى غلط به شدت برخورد مى‌كنند و برخلاف انديشه اومانيستى، چنين فاسدانى در جامعه جايگاهى نخواهند داشت.