نتيجه نگره تفريطى كليسا به انسان، پديد آمدن اومانيسم‌ 4 بود كه در مسير بازيافتن كرامت و شأن و منزلت آدمى، راه افراط را پيمود و با تصويرى منفى از انسان، او را هسته مركزى و خدايگان هستى و غايت قصواى عالم انگاشت كه موجودات گيتى، در گرداگرد و كمانه‌هاى او قرار گرفته‌اند و بايد همه چيز در خدمتش قرار گيرد.

بدين‌سان انسان متجدد بنا داشت با پديد آوردن مكاتب انسان‌شناسى همانند اومانيسم، اگزيستا نسياليسم و ... خود را از قيد و بندهاى كليسا و دين برهاند و بن‌بست‌هاى فرارويش را بزدايد و نه تنها به پرسش‌هاى زندگى خويش پاسخ گويد بلكه كرامت و منزلت از دست رفته‌اش را نيز بازگرداند و با هدف قرار دادن نيازها و خواسته‌هاى بشرى، سعادت‌مندى را براى او به ارمغان آورد. بنابراين، پديد آمدن مكاتب گوناگون آزمون و خطاهايى براى فائق آمدن بر مشكلات بشرى بوده است. بدين‌سان گاه از عقل‌گرايى محض سخن مى‌گويند، 5 گاه آن را نفى مى‌كنند، 6 گاه از نظام سرمايه‌دارى سخن به ميان مى‌آورند، گاه به نظام كاپيتاليسم روى مى‌كنند، يا اقسام دموكراسى پديد مى‌آيد و نظام‌هاى فكرى بسيارى در دوران مدرن سر برمى‌آورند تا شايد بشر را يارى برسانند، ولى هيچ‌يك نه تنها بر همه مشكلات و معضلات بشرى فائق نيامدند، بلكه تنها به اسارت و ناامنى و قربانى شدن انسان و بحران محيط زيست، فساد اقتصادى و اخلاقى و .... انجاميدند. تمامى شعارهاى سياسى و ايسم‌هاى آنها همانند دموكراسى، حقوق بشر، آزادى، ماركسيسم، ناسيوناليسم و غيره نيز تنها براى به خدمت درآوردن و استثمار ساير انسان‌ها بوده و چالش‌هايى ديگر را پيش روى آدميان نهاده است. از اين‌روى، ارتباط او با متافيزيك را قطع نمودند و نيازهاى او را منحصر در اين عالم خاكى دانستند و بدين‌سان، روزبه‌روز بن‌بست‌هاى پيش روى انسان رو به فزونى نهاد و بشر بيش‌ازپيش در اندوه و ماتم و پوچى و بدبينى به آينده فرورفت و از منزلت و مقام واقعى او فروكاست و كرامت او به يغما رفت. ازاين‌رو، راه‌كارهاى انسان معاصر در خودمحورى و خودبنيادى نتوانست كرامت او را بازيابد و او را به سرمنزل مقصودش برساند. به‌هرحال، بررسى بحران انسان غربى و تنگناهاى پيش روى او مجال گسترده‌اى مى‌طلبد كه‌