كارگزار آن قانون نيز كسى باشد كه لحظه‌اى تحت تأثير هواى نفس قرار نگيرد و هيچ چيزى او را از اجراى عدالت بازندارد. چنين خصوصيت را فقط در حكومت جهانى حضرت مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف مى‌توان سراغ گرفت، همان‌گونه كه پيامبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم و امامان معصوم عليهم السّلام صدها سال قبل از حكومت و جامعه جهانى كه انسان امروزى در تكاپوى آن است، خبر داده‌اند و اعلام نموده‌اند كه مطلوب بشر و آن‌كه آرزوهاى او را در اين زمينه، بدون كم و كاستى و توأم با عدالت برآورده مى‌سازد، گوهرى از خاندان ايشان است كه در صدف وجود پنهان است؛ او خواهد آمد و جهان را ده‌كده‌اى خواهد ساخت كه امنيت، عدالت و ... در آن حكم‌فرما باشد. او جامعه‌اى جهانى تشكيل خواهد داد كه شرط پذيرش آن قبول اسلام، آخرين هديه خدا براى بشر است و همگان نيز اين شرط را خواهند پذيرفت:

حتّى لا يبقى في المشارق و المغارب أحد إلّا وحّد اللّه ... 24

ب) حق وتو

دومين مانع اجراى عدالت و عدم توانايى سازمان ملل وجود «حق وتو» است؛ امتيازى كه قدرت‌مندان بدون هيچ دليل عقلى از آن بهره مى‌برند و نمى‌گذارند عدالت رخ نمايد. كه نمونه بارز آن را در قضيه فلسطين مى‌توان ديد. هرگاه شوراى امنيت قطع‌نامه‌اى براى محدود كردن اسرائيل خون‌آشام به تصويب مى‌رساند، امريكا آن را «وتو» مى‌كند و دست اسرائيل را براى جنايت بيشتر باز مى‌گذارد. مگر حق «وتو» همان قانون جنگل نيست كه هرزورمدارى حق دارد از حيات ضعيفان استفاده ببرد و بنابر آن، قوى، قوى‌تر و ضعيف، ضعيف‌تر گردد؟ به تعبير ديگر، هركس شاخ و پنجه قوى‌تر دارد، امتياز و حكم‌رانى بيشتر دارد. اگر ملّت‌ها مساوى هستند، حق وتو چرا؟ مگر ديگران انسان نيستند؟ اگر حقوق براى بشر است كه همه بشرند و بايد از حق يكسان بهره‌مند گردند، ولى اگر براساس زورسالارى است كه ديگر حقوق بشر نيست، حق سرنيزه است. «حق وتو» قانونى است براساس بى‌عدالتى و زورمدارى كه ميان بشر تمايز و فرق قائل است. ادعاى حقوق بشر و شعارهاى زيباى ديگر نيز وسيله فريبى بيش نيست. لذا نمى‌تواند به‌