سازمان‌هاى جهانى‌

امروز كشورها پذيرفته‌اند كه بايد قدرتى جهانى وجود داشته باشد تا مرجع رسيدگى به داد مظلومان عالم به حساب آيد، ملّت‌ها را بر گرد خويش آورد.

تشكيل سازمان ملل و قطع‌نامه واحد و ... همه گواه بر اين است كه جهان به سوى پذيرش حكومت جهانى به پيش مى‌رود. اما سازمان‌هاى جهانى مانند سازمان ملل و ... با همه كارهاى مثبت و خوبى‌هايى كه دارند، هرگز نخواهند توانست اين آرزوى ديرينه بشر را برآورده سازند؛ زيرا اين سازمان دست‌كم دو كاستى مهم دارد كه باوجود آن، اجراى عدالت و رسيدن به امنيت و صلح و ... امكان‌پذير نيست:

الف) نقص قانون‌گزاران‌

قوانينى كه بشر قانون‌گزار آن است، هيچ‌گاه براى تحقق حكومت و عدالت جهانى كافى نيست، بلكه قانون‌گزارى مى‌خواهد كه از همه نيازمندى‌هاى نهان و آشكار انسان‌ها آگاه باشد. چنين توانى را كسى جز خداوند منّان ندارد؛ اوست كه آگاه‌تر از خود انسان به اوست:

أَ لا يَعْلَمُ مَنْ خَلَقَ وَ هُوَ اللَّطِيفُ الْخَبِيرُ؛ 23

آيا كسى كه آفريده است نمى‌داند؟ با اين‌كه او خود باريك‌بين آگاه است.

بشر غيرمعصوم هرقدر اصلاح‌طلب شود، انديشه‌اش بالاتر از فضاى فكرى او به پرواز در نخواهد آمد، چنان‌كه برخى بنيان‌گذاران مكتب‌هاى سياسى نيت خير داشته و هدفشان نجات بشر بوده است، اما چون معصوم نبوده‌اند، نتوانسته‌اند قانونى وضع نمايند كه انسان‌ها را به سوى سعادت رهنمون شود و نجات بدهند.

بالاخره اين مكتب‌ها بعد از مدت كوتاهى به موزه‌هاى تاريخ روانه شدند و به تئورى خالص تبديل گشتند. اگرچه در روزهاى نخست تولدشان افرادى را به خود جذب كردند، در نهايت نه‌تنها بشر را نجات ندادند، بلكه خودشان را نيز نتوانستند نگاه دارند. لذا قانون‌گزار بايد كسى باشد كه بر زمين و زمان احاطه داشته باشد و تمام نيازمندى‌هاى بشر را در همه زمان‌ها و مكان‌ها بداند و بايستى‌