بيشتر بر آن دامن مى‌زند؛ چه مقدار جهانى شدن كه تبادل اطلاعات و برداشته شدن قيد و بندهاى جغرافيايى است، به حقيقت‌رسانى و اطلاعات مفيد بشر كمك كرده است؟

اصل جهانى شدن خوب است، به‌شرطى كه اين نيازهاى اوليه بشر را تأمين كند و آيا مى‌تواند؟ بنابر بررسى‌ها چنين نتيجه مى‌گيريم كه تا مرز هست و تا بى‌عدالتى در توزيع امكانات و دست‌مزد و ... وجود دارد، كشمكش هم خواهد بود و از اين‌روست كه هم زورمندان نياز به اسلحه احساس مى‌كنند و هم زيردستان؛ زيرا قدرت‌مندان براى نظارت بر ديگران و ضعيفان براى حفظ جان و سرمايه خويش اين نياز را در خود مى‌بينند و اگر روزگارى ايمانى حكم‌فرما شود كه هيچ‌كس چشم طمع بر ديگرى ندوزد، آن وقت اين همه تنش نيز نخواهد بود و كلمه «ما» و «ديگران» را كه ساخته فرهنگ امروزى است، بر زبان جارى نخواهيم كرد؛ چه اين‌كه در احاديث سخن از اين است كه افراد مؤمن اعضاى يك‌ديگرند و امام زمان عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف كارى مى‌كند كه عقل‌ها كامل مى‌گردد، چنان‌كه امام باقر عليه السّلام مى‌فرمايد:

إذا قام قائمنا وضع اللّه يده على رئوس العباد فجمع بها عقولهم و كملت به أحلامهم؛ 22

وقتى قائم ما قيام نمايد خداوند دستش را بر سر بندگان مى‌گذارد، آن‌گاه عقل‌هايشان جمع و كامل مى‌گردد.

آن وقت همه مى‌شوند عضو جامعه بزرگ و همه در تمام گرفتارى و مشكلات هم شركت مى‌كنند و از «ما» در مقابل «ديگران» خبرى نخواهد بود و همه «ما» مى‌شوند و «ديگرانى» در كار نيست، طبقات اجتماعى برچيده مى‌شود و همين «ما» و «ديگران» است كه تنش ايجاد مى‌كند. انسان‌ها اين عقيده را كى مى‌پذيرند؟

چه كسى آن را اجرا خواهد كرد؟ چون حكومت جهانى احكام و برنامه‌هاى جهان‌شمول مى‌خواهد، بايد بررسى كرد كه آيا سازمان‌هاى جهانى يا ديگران اين وظيفه مهم را مى‌توانند انجام دهند؟