سه‌گانه، دچار ناامنى گردد، اين امر به اضمحلال نظام مطلوب زندگى انسان خواهد انجاميد.

آثار اجتماعى امنيت، يعنى بازدهى نتايج امنيت در عرصه‌هاى مختلف اجتماعى، جلوه‌هاى بيشترى دارد كه روابط و تعاملات اجتماعى در پرتو آن، سامان مى‌يابد. دل‌هاى مردم در سايه امنيت به هم‌ديگر انس و الفت مى‌گيرد، هم‌گرايى و هم‌زيستى جاى‌نشين نفرت و دشمنى مى‌شود، حق و عدل آشكار و حدود الهى جارى مى‌گردد، مردم در محيط امن از نگرانى‌ها رنج نمى‌برند و حقوق و مطالبات صاحبان حق به دليل ترس از افراد و اشخاص ضايع نمى‌گردد.

در جامعه امن، به دليل آن‌كه حكومت مردم را تأمين مى‌كند و ميان افراد جامعه تعامل مثبت و فعال وجود دارد، كم‌بودها و زيان‌هاى طبيعى و غيرطبيعى، تحمل‌پذير و جبران‌پذير است.

قشرهاى مختلف جامعه، در فضاى امنيت و در پرتو امنيت، هركدام به گونه‌اى از مواهب زندگى برخوردارند. چيزى مانع پيشرفت و ترقى مردم نيست، مردم مالك كار و تلاش و دست‌رنج خويشند و هركس ثمره تلاش‌ها و زحماتش را بى‌كم و كاست به دست مى‌آورد، بى‌اين‌كه مورد استثمار و بهره‌كشى ديگران قرار گيرد. همه اينها آثار و بركاتى است كه از ره‌گذر امنيت نصيب افراد جامعه مى‌شود.

مهم‌ترين اثر ايجاد امنيت، اين است كه امنيت زمينه‌ساز حركت عظيم اجتماعى و فراهم‌كننده فضاى لازم براى ديگر كاركردهاى مثبت فردى و اجتماعى و پيشرفت‌هاى معنوى و مادى مردم است. بدون امنيت، عدالت نيز در جامعه عينيت و قوام نمى‌يابد. از اين جهت، شيرين‌ترين نتيجه ايجاد امنيت، تحقق عدالت در سطوح مختلف جامعه است كه نياز مهم انسان در هرزمان است؛ زيرا تحقق عدالت و تعقيب اهداف‌طلبانه هرچند به صورت نسبى نيز تنها در پرتو امنيت عملى و در شرايط و فضاى ناامن، هيچ حركت سازنده‌اى امكان بروز پيدا نخواهند كرد.

دو مقوله امنيت و عدالت در انديشه سياسى اسلام، تعامل و پيوند شديدى با هم دارند. اين دو بايسته مهم اجتماعى، چنان باهم آميخته و عجين هستند كه نمى‌توان يكى را بى‌ديگرى معنا كرد و يا از يكى جداى از ديگرى سخن گفت.