و انتظار بدون ايمان و بدون تقوا ممكن نيست. انسان مؤمن با اطمينان قلبى به وعده‌هاى الهى ايمان دارد و انتظار مى‌كشد و براى تحقق وعده‌هاى الهى مى‌كوشد. بنابراين، انسان منتظر ابتدا بايد مؤمن و باتقوا باشد.

حركت و تلاش براى تحقق وعده‌هاى الهى نتيجه ايمان است و انسان با ايمان منتظر است. لذا آيات قرآن كريم شرط انتظار و تحقق وعده‌هايش را بر ايمان مبتنى نموده است. قرآن مى‌فرمايد:

بَقِيَّتُ اللَّهِ خَيْرٌ لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ؛ 46

اگر مؤمن باشيد، باقيمانده [حلال‌] خدا براى شما بهتر است.

وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ؛ 47

خدا به كسانى از شما كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده‌اند، وعده داده است.

أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُها عِبادِيَ الصَّالِحُونَ؛ 48

زمين را بندگان شايسته ما به ارث خواهند برد.

اين آيات، ايمان و عمل صالح را شرط انسان‌هاى منتظر و منتظران ظهور و كارگزاران حكومت عدل جهانى دانسته است.

اميد به آينده‌اى روشن‌

انسان براى هرحركتى نيازمند اميد و تصور آينده‌اى روشن از خويش، جامعه و جهان است. هر فرد در رفتار سياسى و اجتماعى خويش آن‌گونه رفتار مى‌كند كه مى‌نگرد. انسان اميدوار نگرش مثبت و سازنده به خود، جامعه و جهان و سياست دارد و در برخورد با مشكلات، چون آينده را روشن مى‌بيند، مواجهه منطقى مى‌كند و براى رفع مشكل مى‌انديشد و هيچ‌گاه روحيه شكست و نااميدى و يأس را به خود راه نمى‌دهد؛ چون اگر انسان نااميد شود، بار مشكلات بر سر او خراب و روحيه او شكسته مى‌شود و از عمل و رفتار خسته و به كنج عزلت مى‌نشيند تا مرگ او را فرابگيرد و يا با نگاه منفى و پوچ خود همه چيز را هيچ مى‌پندارد و بر طبل بى‌عارى مى‌زند و به ظلم و تجاوز دست مى‌زند.