امروز نيز در همه علوم «پيش‌بينى»، بخشى از ثمرات شناخت است و علوم، گزاره‌هاى علمى پيش‌بينى را در خود نهفته دارند. اما پيش‌بينى تنها در حالتى معنا مى‌يابد كه نخست، روابط علت و معلولى ميان حال و آينده برقرار شود و وضع موجود را به گونه كامل بشناسد و سپس چگونگى فرايند تحول حال به آينده را به گونه دقيق ترسيم كند تا در پناه آن بتواند از وضع كنونى، وضع آتى را استنتاج كند. با فرض تحقق اين شرايط، منتظران و آينده‌پژوهان در برابر آينده نمى‌توانند منفعل باشند، بلكه بايد به دنبال واقعيت بخشيدن به آينده‌اى باشند كه با انتظار آن، از سير عادى وضعيت كنونى نتيجه‌اى رضايت‌بخش حاصل شود. براى اجراى اين اصل، وضع موجود را بايد بشناسند تا انسان‌هاى منتظر به منزله عواملى آگاه و برخوردار از هرگونه اختيار تأثيرگذار بنمايند و آن‌گاه امكان اعمال اختيار آگاهانه و هدايت منتظران در حركت از حال به سوى آينده‌اى مطلوب، بر بستر روابط علت و معلولى فراهم شود. بنابراين روى‌كرد، تغيير جهان بى‌تعريف آن معنا ندارد و بايد تعاريف و شرايط مورد انتظار خود را از جهان مشخص كرد و در اجراى آن كوشيد. 16

1. تكيه بر اميدپرورى در جامعه دينى‌

برخى از ويژگى‌هاى عقيده مهدويت، براى هرملتى، در حكم خون در كالبد و در حكم روح در جسم است كه مهم‌ترين آنها اميد است. گاهى اوقات دست‌هاى قلدر و قدرت‌مند، اميد ملت‌هاى ضعيف را از ميان مى‌برند. اعتقاد به وجود مقدس مهدى موعود عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف، اميد را در دل‌ها زنده مى‌كند. انسان معتقد به اين اصل، نااميد نمى‌شود؛ زيرا مى‌داند پايان روشن حتمى وجود دارد. لذا مى‌كوشد خودش را به آن برساند. 17

2. توسعه جامعه‌پذيرى مهدى‌باور

امروز تكليف بر آماده‌سازى زمينه ظهور است تا آن بزرگوار بتواند بيايد و در آن زمينه آماده، اقدام بكند. جامعه‌اى مى‌تواند پذيراى مهدى موعود عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف باشد كه در او آمادگى و قابليت باشد و الّا مثل انبيا و اولياى طول تاريخ مى‌شود. 18