به ائمه اطهار عليهم السلام نسبت داده شده است اما بااندكى تامل و دقت در فرازهاى مختلف اين زيارت بزرگ بدست مى‌آيد كه سراسر اين زيارت، گويايى رهبرى ائمه اطهار عليهم السلام به سوى حضرت حق اوست و آنان دعوت كنندگان به بندگى خدا و مومنان به حضرت حق سبحانه و تعالى و ... مى‌باشند به مواردى از آن فرازها اشاره مى‌شود: «الى اللَّه تدعون و عليه تدلون و به تومنون و له تسلمون و بامره تعملون و الى سبيله ترشدون و بقوله تحكمون».

شما خلق را به خدا مى‌خوانيد و بر طريق او راهنمايى و دلالت مى‌كنيد و بخدا ايمان داريد و تسليم او و مطيع فرمان اوييد و به راه خلق را هدايت كرده و به كلام او حكم مى‌كنيد.

با توجه به اين كه جار و مجرور در اين فراز مقدم شده، كلام مفيد حصر است يعنى ائمه اطهار عليهم السلام شما تنها و تنها به سوى خدا دعوت مى‌كنيد و مردم را به سوى او راهنمايى مى‌كنيد يعنى هر كارى كه مى‌كنيد به فرمان خدا و به سوى خدا و به اراده خداست كه همان باذن اللَّه است.[1]

«السلام على الدعاه الى اللَّه و الادلاء على مرضات اللَّه و التامين فى محبه اللَّه و المخلصين فى توحيد اللَّه و المظهرين لامر اللَّه و نهيه و عباده المكرمين الذين لايسبقونه بالقول و هم بامره يعملون»؛ «سلام بر شما باد كه دعوت كنندگان به سوى خدا هستيد و راهنمايان طريق رضا و خشنودى حضرت احديت و ثابت قدمان در اجراى فرمان خدا و تام و كامل در عشق و محبت خدا و صاحبان مقام اخلاص در توحيد حضرت حق و آشكار كنندگان امر و نهى ايزد متعال و شماييد بندگان‌

[1] - پرتوى از زيارت جامعه كبيره، مكارم شيرازى، ص 56.