مردم همه فرزندان آدم و همچون دانه‌هاى شانه با يكديگر برابرند. عرب را بر عجم و سرخ را بر سياه جز به ملاك تقوا برترى نيست.

وجود اصل در هر مسئله‌اى موجب مى‌شود كه در موارد مشكوك به اصل تمسك گردد؛ به عبارت ديگر، پس از تأسيس اصل، آن‌چه مخالف آن باشد دليل مى‌خواهد.

وقتى اصل، عدم ولايت باشد، اثبات ولايت نيازمند دليل خواهد بود؛ به بيان ديگر، بايد ديد آيا استثنائاتى بر «اصل عدم ولايت» وجود دارد يا خير؟ اين استثنائات بايد به طور قطعى- و نه ظنى- ولايت را اثبات نمايند وگرنه اصل عدم، حاكم خواهد بود.

در موارد هفت‌گانه ولايت خاصّه، دليل معتبر شرعى بر ولايت وجود دارد و مورد اتفاق است. اما آيا دليل قاطعى بر «ولايت عامّه» در مقابل اصل عدم ولايت وجود دارد؟ چه كسانى صاحب ولايت عامّه هستند؟ و دليل ولايت آنها چيست؟

پاسخ به اين پرسش‌ها تشكيل‌دهنده يكى از اساسى‌ترين مباحث مبانى حكومت اسلامى است.

ولايت عامّه در مورد سه گروه مطرح است: پيامبران، امامان و فقيهان كه در دو فصل جداگانه آنها را بررسى خواهيم نمود.