يك فرقه اطاعت و اجابت كردند، وَ فِرْقَهٌ جَحَدَتْ وَ أَنْكَرَتْ‌ (28)، و يك فرقه انكار كردند- گفتند نه- خوب، محبت اهل بيت را غالباً در دنياى اسلام انكار نمى كرند، چيز ديگرى است؛ وَ فِرْقَهٌ وَرِعَتْ وَ وَقَفَتْ‌ (29)، توقف و تورع، ديگر مربوط به محبت نيست، مربوط به يك چيز ديگر است.

اين، همان حكومت است- يك فرقه هم تورع كردند- بعد، فَخَرَجَ مِنْ كُلِّ فِرْقَهٍ رَجُلٌ فَدَخَلُوا عَلَى أَبِى عَبْدِ اللَّهِ‌، كه خدمت حضرت مى آيند و صحبتهايى مى كنند. بعد، حضرت به يكى از آن متوقفين كه در مقابل حضرت قرار گرفته، مى گويند: تو كه تورع و توقف كردى، چرا در كنار آن نهر فلان تورع نكردى كه فلان كار خلاف را انجام دادى؟ كه او يك دفعه متنبه مى شود و مى فهمد كه حضرت تعريض مى كنند.

* ويژگيهاى دوره دوم مبارزه‌

اين نشان مى دهد آن كسى كه خراسان رفته، از پيش خود هم نرفته، خلاف رضاى امام هم نبوده، بلكه امام هم قضيه را دنبال مى كردند. اين، مربوط به دوران امام صادق (عليه الصلاه و السلام) است؛ كه البته اين دوران خيلى پرشورتر است، تا وقتى كه منصور سركار مى آيد. البته وقتى منصور سركار مى آيد، وضع سخت مى شود، و زندگى حضرت بر مى گردد به حالا، لااقل دوران زندگى امام باقر، اختناق حاكم مى شود، همان وقتى كه حضرت را تبعيد مى كنند، بارها حضرت به حيره، به رميله، به كجا و كجا تبعيد شدند.

دفعات متعدد، منصور حضرت را خواست. يك بار گفت: قَتَلَنِىَ اللَّهُ إِنْ لَمْ أَقْتُلْكَ‌. يك بار خطاب براى حاكم مدينه فرستاد كه‌ أَنْ أَحْرِقْ عَلَى جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ دَارَهُ‌ (30)، خانه اش را آتش بزند. كه حضرت آمدند در ميان آتشها و نمايش غريبى را نشان دادند- انَا ابنُ اعرَاقِ الثَّرَى-