يك نمونه ديگر، قَالَ قَدِمَ رَجُلٌ مِنْ أَهْلِ الْكُوفَهِ إِلَى خُرَاسَانَ فَدَعَا النَّاسَ إِلَى وَلَايَهِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ ع فَفِرْقَهٌ أَطَاعَتْ وَ أَجَابَتْ‌ (26) يك نفر از مدينه بلند شده و خراسان آمده، مردم را به ولايت على ابن ابى طالب، به ولايت جعفر ابن محمد دعوت مى كند. يعنى به حكومتش- اصلًا- شما ببينيد در دوران مبارزات، آن وقتى كه ما توانستيم بگوييم‌ جمهورى اسلامى‌ يا حكومت اسلامى‌، چه موقع بود؟

در طول سالهاى مبارزه، حداكثر اين بود كه ما حدود اسلامى را در باب حكومت- مثلًا- بيان كنيم؛ آنهايى كه درباره حكومت بحث مى كردند، بيان كنند كه چگونه آدمهايى بايد حاكم باشند، و نظر اسلام درباره حكومت چيست. اين، حداكثر چيزى بود كه ما در سال 57 مى گفتيم؛ يا حداكثر سال 56 بود كه ما در محافل خصوصى اسم حكومت اسلامى را آورديم، كه تازه حاكمش را معين نمى كرديم.

پس ببينيد، اين كه زمان امام صادق بلند مى شوند، مى روند در اقصى نقاط اسلام، مردم را به حكومت امام صادق دعوت مى كنند، معنايش چيست؟ معنايش‌ اقتراب الاجل‌ است. اين، همان سال 140 است. اين، همان چيزى است كه به طور طبيعى خيز حركت ائمه ايجاب مى كرده است كه در آن دورانها حكومت اسلامى به وجود بيايد. خوب، رفته است و مردم را به ولايت جعفر بن محمد (عليه السلام) دعوت مى كند.

البته ما امروز معناى ولايت را خوب مى فهميم. در قبل، ولايت را فقط به محبت معنا مى كردند؛ مردم را كه به ولايت دعوت كرده، يعنى به محبت جعفر ابن محمد دعوت كرده است!

دعوتى به محبت ندارد؛ بعد هم اگر دعوت بكنند، ديگر اين دنباله هايش معنى ندارد. توجه كنيد: فَفِرْقَهٌ أَطَاعَتْ وَ أَجَابَتْ‌ (27)،