مخصوص زمانى ويژه، يا دورانى كه بظاهر تهاجمى عليه جامعه منتظر صورت گرفته است نيست؛ بلكه اين آمادگى، بايد هميشه و در سراسر دوران زندگى و زمان تكليف وجود داشته باشد.

امام باقر «ع»:

*- ابو عبد اللّه الجعفى: قال لى ابو جعفر محمد بن على «ع»: كم الرباط عندكم؟

قلت: اربعون. قال: لكن رباطنا رباط الدهر ...[1]

- ابو عبد اللّه جعفى مى‌گويد: امام باقر «ع» از من پرسيد: مدت مرزبانى نزد شما چقدر است؟ گفتم: چهل روز. امام گفت: ليكن مدت مرزبانى ما تا هميشه است ...

براى روشن شدن اين تعليم والا و بنيادين امام پنجم، معناى «رباط» و «مرابطه» را توضيح مى‌دهيم:

«رباط» و «مرابطه»، به معناى مرزبانى و سنگردارى و ديده‌بانى است. و اين معنا نوعا در خطوط مقدم و در مرزهاى نزديك به دشمن و بيگانه صورت مى‌گيرد.

مجاهدان در اسلام دو نوعند: نخست آنان كه، در زمان جنگ، به ستيز و نبردى رسمى و روياروى با دشمن دست يازند، و به كارزار با دشمنان بپردازند. ديگر آنان كه در غير زمان جنگ به مرزبانى مى‌پردازند، يعنى زمانى كه جنگ و ستيز و رويارويى در كار نيست، اما مرزها و سرزمينهاى اسلامى، همواره با خطر احتمالى هجوم بيگانه و دشمن روبرو است. در اين صورت مرزبانى و سنگردارى و ديده‌بانى تكليف است، و حضور در خطوط مقدم براى پيشگيرى احتمالى لازم است. در اينجا موضوع «ربط» و «مرابطه» پيش مى‌آيد يعنى مرزبانى و آمادگى براى دفع تهاجم احتمالى، و حراست از سرزمين اسلامى. مسلمانان در جامعه اسلامى، در زمانى كه جنگى نيز در كار نباشد به‌

[1] -« كافى» 8/ 381؛« مكيال» 2/ 423.