استوارى پيوندهاى اجتماعى در جامعه منتظران تحقق مى‌پذيرد، و جامعه هرچه بيشتر در اداى حق مؤمنان و رفع نياز نيازمندان بكوشد، و چيزى مانع اداى حق انسانها نگردد، ارتباط و پيوند با امام عصر «ع» استوارتر و بنيادى‌تر خواهد گشت، وگرنه ادعاى دوستى بتنهايى ثمرى ندارد. نه در اين جهان كارساز است و به اين زندگى رنگ اسلام و ولايت مى‌دهد، و نه در روز رستاخيز به كارى مى‌آيد و مشكلى را حلّ مى‌كند و مسئوليتهاى عظيم الهى را پاسخگو مى‌گردد؟

اين است كه مهدى‌شناسان راستين، امام خويش را چنين شناختند، و خواسته‌ها و رضاى او را چنين دريافتند، و انتظار خود را با اين معيارها و هدفها پيوند دادند، و چنين تعهدها و مسئوليت پذيريهاى اجتماعى را از پديده انتظار و لوازم جدايى‌ناپذير آن دانستند.

اكنون آيا مدعيان ولايت و منسوبان به حجت بالغه الهى و جامعه منتظران، چنين اند، و اين راه و روش ايشان است؟ يا اينكه با كلمات بازى مى‌كنند، و دل به ادعا و حرف خوش مى‌دارند؟

انتظار و آمادگى نظامى (مرزبانى و سنگردارى در دوران غيبت)

انتظار، نخست يك آرمان و عقيده است، و سپس در عمل و عينيت آشكار مى‌گردد، و انسان منتظر به مرزبانى و پاسدارى از حوزه جغرافيايى و فرهنگى و ايدئولوژيكى خود و همكيشان و هم‌مسلكان خويش مى‌پردازد، و همواره در موضع ديدبانى است، و هوشيارانه و تيزنگرانه، به افقهاى دور و نزديك مى‌نگرد، و هرتحرك و تحول و نقل و انتقالى را در اردوگاههاى دشمن زير نظر مى‌گيرد، و در سنگر دفاع ايدئولوژيكى و زمين و جغرافيايى، دشمن را از پيشروى بازمى‌دارد، و در صورت فراهم بودن زمينه، به تهاجم نيز دست مى‌يازد. و بدينگونه براى تحقق هدفها و آرمانهاى خويش كه براى تحقق آنها انتظار مى‌كشد، از هيچ تلاشى فروگذار نمى‌كند.

اين است كه جامعه منتظر، همواره به آمادگى نظامى و دفاعى فراخوانده شده است، و تهيه ابزار جنگ و قدرت از هرمقوله و با هركيفيت، تكليف گشته است. اين آمادگى‌