الغيبة عندهم بمنزلة المشاهدة، وجعلهم فى ذلك الزمان بمنزلة المجاهدين بين يدى رسول اللّه «ص» بالسيف. أولئك المخلصون حقّا، و شيعتنا صدقا، و الدّعاة إلى اللّه سرّا و جهرا.[1]

- بى‌ترديد، مردم زمان غيبت مهدى، كه امامت او را باور دارند و منتظر ظهور اويند، از مردمان ديگر زمانها برترند و افضل. چون خداى متعال، به آنان، عقل و درك و قدرت شناختى داده است كه غيبت برايشان چون ظهور است. خداوند آنان را، در آن زمان، همپايه مجاهدان شمشير زن زمان پيامبر «ص» قرار داده است. و اينانند اخلاص‌گزاران واقعى، و شيعيان راستين ما، و دعوت‌كنندگان مردم به خدا (و به دين خدا)، در نهان و آشكار.

امام صادق «ع»:

* من مات منكم، و هو منتظر لهذا الأمر، كمن هو مع القائم فى فسطاطه، قال:

ثمّ مكث هنيئة، ثمّ قال: بل كمن قارع معه بسيفه. ثمّ قال: لا و اللّه، إلّا كمن استشهد مع رسول اللّه.[2]

- كسانى كه در حالت انتظار دولت قائم از جهان درگذرند، مانند كسانيند كه در خدمت قائم باشند.

امام پس از اين سخن مكثى كرد، سپس گفت: بلكه مانند كسانيند كه در ركاب مهدى شمشير زده باشند.

سپس گفت: نه به خدا سوگند، اينان مانند آن‌كسانند كه در خدمت پيامبر به شهادت رسيده باشند.

امام صادق «ع»:

* المنتظر لأمرنا، كالمتشحّط بدمه فى سبيل اللّه.[3]

[1] -« منتخب الاثر»/ 244.

[2] -« بحار» 52/ 126.

[3] -« كمال الدين»/ 326.