- آن‌كس كه منتظر امر ما (تشكيل حكومت قرآنى به وسيله ما) باشد مانند كسى است كه در راه خدا، در خون خود غوطه‌ور گردد.

لازم است انديشمندان و آگاهان نيك بينديشند، كه چرا پيامبر اكرم «ص» و امامان معصوم «ع» تا اين اندازه برارزش انتظار تأكيد كرده‌اند، و انتظار را برترين عبادت دانسته‌اند، و انسان منتظر را همپايه مجاهدان راه خدا و همسان شهيدان در ركاب پيامبر «ص» شمرده‌اند، براى اينكه حفظ اعتقاد دينى و ايمان به خدا و مداومت بر عمل صالح، و پايدارى امّتها در روزگار فشار حوادث، همگى به انتظار بستگى دارد.- با توجه به عمق معناى انتظار- از اينرو، «انتظار» با عنصر «صبر» نيز قرين گشته است، در سخن امام صادق «ع»:

* من دين الائمة الورع ... و إنتظار الفرج بالصّبر[1].

- از دين امامان است پرهيزگارى ... و انتظار فرج با صبر و شكيبايى.

پس روشن است كه انسان بايد در برابر فشار حوادث- از هرنوع و هرسوى- پايدار پايدار باشد، و در برابر هجوم يأسها و رنگ‌باختگيها مردانه بايستد، و در رويارويى با همه مشكلات، شكيبايى و استوارى نشان دهد، و معنويت و ايمان خويش را نگاه دارد، و از انجام دادن اعمال صالح بازنايستد تا منتظر راستين تحقق ارزشهاى والا به شمار آيد.

نسل آگاه و بيدار ما بايد بداند كه در راه اجراى عدالت، و برقرارى حق، و برپايى و تشكيل امّت خدايى و دولت قرآنى و حاكميت مستضعفان، شكيبايى و صبر بسيار لازم است، و در اين راه و براى تحقق اين آرمان، هرگونه شتابزدگى‌[2] و بى‌صبرى، و تزلزل و نگرانى و نااستوارى، زيانهاى جبران‌ناپذيرى بر پيكر فرد و جامعه وارد

[1] -« بحار» 5/ 122.

[2] - از امام صادق« ع» روايت شده است:« هلك المستعجلون: شتاب‌كنندگان( در امر ظهور و تشكيل دولت قرآنى) هلاك گرديدند»« بحار» 52/ 104.