20- مثل عمّال معطّل و محروم نيز همين مزاج دارد. چون كسانى كه ايشان در دولت شغلهاى بزرگ و عملهاى‌]99 a[ سنگى كرده باشند و معروف و مشهور باشند و حق خدمت دارند، واجب نكند حق ايشان را فروگذاشتن و ايشان را ضايع و محروم و بى‌نصيب ماندن و عمل نافرمودن كه نه از مروّت در خورد و نه از مصلحت باشد، بلكه چنان واجب ديده‌اند كه ايشان را عمل فرموده‌اند و يا معيشتى ارزانى داشته‌اند[1] بر قدر كفاف ايشان تا هم بعضى از حقهاى ايشان گزارده باشند و هم ايشان از دولت بى‌نصيب نباشند. و ديگر گروهى باشند از اهل علم و اهل فضل و ابناى مروت و اهل شرف كه ايشان را در بيت المال نصيب باشد و مستحق نظر و ادرار باشند، نه كسى ايشان را شغلى فرمايد و نه نظرى و ادرارى يابند و نه معيشتى. چون محروم مانند و[2] از دولت بى‌نصيب گردند و روزگار فراز آيد كه در آن روزگار كسان پادشاه بى‌خبر باشند و بى‌توفيق، احوال اين مستحقان را بپادشاه برندارند و اين متصرفان را عمل نفرمايند و شريفان و عالمان را ادرار و معيشت ندهند، اين طايفه چون اميد از آن دولت بردارند بدسگال دولت شوند، عيبها كه در عاملان و دبيران و نزديكان پادشاه دانند بر صحرا افكنند و بسمع پادشاه نرسانند و ارجافها او كنند[3] و يكى را كه باآلت‌تر باشد و سپاه و خواسته دارد در پيش دارند و[4] تخليطها كنند و بر پادشاه بيرون آرند و مملكت را آشفته دارند چنانكه در روزگار فخر الدوله كردند.

حكايت در اين معنى‌

21- چنين گويند كه در شهر رى بروزگار فخر الدوله كه صاحب عباد

[1] - داشته‌اندK : داشته بودN : دارندP -:C

[2] - وNP -:CK

[3] - و ارجامهاء او كنندPCK -:N

[4] - در پيش دارند وNPC -:K