فصل سى و هفتم اندر احتياط كردن اقطاع مقطعان و احوال رعيت‌

1- اگر از ناحيتى و رعيّتى نشان بيرانى و پراكندگى دهند و گمان چنان افتد كه مگر گويندگان صاحب غرض‌اند ناگاه يكى را از خواص كه كسى را گمان نيوفتد كه او را بچه شغل فرستند نامزد بايد كرد و ببهانه‌اى آنجا فرستاد تا يك ماهى در آن ناحيت بگردد و حال شهر و روستا و آبادانى و بيرانى ببيند و از هركس آنچه مى‌گويند در معنى مقطع و عامل بشنود و خبر حقيقت بازآرد كه گماشتگان عذر و بهانه اين مى‌آورند كه «ما را خصمان‌اند.» سخن ايشان نبايد شنيد كه دلير مى‌گردند و هرچه خواهند مى‌كنند و مى‌گويند و گويندگان و معتمدان بسبب آن‌كه تا صورت نبندد پادشاه و مقطع را كه ايشان صاحب غرض‌اند نصيحت بازمى‌گيرند و جهان بدين سبب بيران مى‌شود و رعيّت درويش و آواره مى‌گردند و مالها بناحق ستده مى‌شود.[1]

[1] -+ و اللّه اعلم‌N