انسان‌ها مى‌گردد و حتى زمينه تبليغات جريان‌هاى مختلف را فراهم مى‌سازد.

به بيان ديگر انسان‌ها با ابزارهاى تكنولوژيك جديد، در معرض امواج تبليغاتى مختلف و گاه متعارض قرار مى‌گيرند كه خود سبب مى‌شود باورهاى پيشين آنان در معرض چالش قرار گيرد. چنين ويژگى در دوره‌هاى قبل كمتر بوده است و محدوديت‌هاى مكانى و زمانى، فرصت چندانى را براى امواج تبليغات مختلف فراهم نمى‌كرد و باورهاى انسان‌ها معمولا دست نخورده و پايدار باقى مى‌ماند. چنين خصلتى نيز ناشى از بعد سخت‌افزارى يا ابزارهاى ارتباطى جهانى شدن است.

اما به لحاظ نرم‌افزارى هم جهانى شدن باعث بحران شده است. واقعا مظروف و محتواى مناسب براى ظرف جهانى شدن چيست؟ مدرنيته‌اى كه روزگارى سيطره پيدا كرده بود، اهميت خود را از دست داده است. از سوى ديگر، فرهنگ‌ها و اديان ديگر هم كه هر كدام مدعى‌اند انسان را به سعادت مى‌رسانند، با هم در حال نزاع هستند. در اين وضعيت بحران معنا (فقدان يك نظام معنايى مسلط) كه فرهنگ‌ها و تمدن‌هاى مختلف مدعى شكل دادن به نظام معنايى خاص خود هستند، شايد سخن هانتينگتون درست باشد كه برخورد تمدن‌ها، امرى قهرى و واقع‌بينانه است. هانتينگتون به نوعى امر واقع را گزارش مى‌دهد كه فرهنگ‌ها و تمدن‌ها در حال رقابت بر سر شكل دادن به ذهنيت انسان‌ها هستند. از اين جهت، سخن او بسيار درست است، هرچند به اين بسنده نمى‌كنيم و بر اساس عقلانيتى كه داريم، به گفت‌وگو مى‌پردازيم كه البته فقدان نظام معنايى فراگير، در جهان امروز موجب آن شده است. پس بعد نرم‌افزارى جهانى شدن در ايجاد بحران معنا، بدان سبب است كه با افول يك نظام معنا بخش مسلط پيوند خورده است. علت چنين بحرانى نيز در واقع با افول نظام مسلط معنايى مدرنيته غربى و ظهور جريان‌هاى پسامدرن پيوند خورده است. يعنى ما امروزه فاقد يك نظام معنايى‌