شده‌اى مى‌داند كه از سطح جامعه محدود گذشته، به سطح جهانى گسترش يافته است؛ همان مدرنيته اما با مقياسى جهانى) 142 :1992 ,nostreboR (.

وجه اشتراك ديدگاه‌هاى فوق را مى‌توان در پيوند بين جهانى شدن با مدرنيسم دانست. از اين جهت، جهانى شدن چيزى نيست جز بازتوليد مدرنيته در عرصه جهانى كه موجب تحولاتى در آن نيز شده است.

محققان ديگرى نيز كه مبانى نظرى‌اى چون مبانى گروه نخست را پذيرفته‌اند، در اين مطلب را مناقشه كرده‌اند كه جهانى شدن با غلبه سرمايه- دارى از اهداف مدرن خويش دچار انحراف شده و جهانى شدن فعلى آرمان مدرنيسم را نمى‌تواند به خوبى تأمين كند. اين گروه كه به متفكران نئوماركسيست معروف گشته‌اند، معتقدند جهانى شدن موجود سلطه طبقاتى را با بهره‌گيرى از تكنولوژى‌هاى جديد ادامه مى‌دهد. از اين منظر، جهانى شدن تداوم استعمار به شكل جديد آن است. البته بايد توجه داشت كه اين نحله نيز در مبانى مدرن با گروه نخست هم‌عقيده هستند و محوريت انسان، ايده پيشرفت و عقلانيت خودبنياد مدرن را قبول دارند و ايده خود را بر آنها استوار كرده‌اند. اما تمايز آنها در آن است كه شيوه تحقق اين آرمان‌ها را متفاوت مى‌بينند. در اين نگرش، آزادى، پيشرفت و زندگى عقلانى، در پى محدودسازى مالكيت خصوصى و اهميت دادن به جامعه تأمين مى‌شود.

والرستين، از مهم‌ترين نظريه‌پردازان اين نحله، ريشه‌هاى جهانى شدن را با ظهور نظام سرمايه‌دارى توأم مى‌داند. از نظر او جهانى شدن قدمتى پانصد ساله دارد، اما آن‌چه جديد محسوب مى‌شود، آغاز مرحله گذار از وضعيت بحرانى مدرن به وضعيت جديدى است كه ماهيت آن هنوز مشخص نشده است) 2000 ,nietsrellaW (.

دیگر نظريه‌پردازان نئوماركسيست نيز جهانى شدن را طرح و برنامه سرمايه‌دارى غربى براى گسترش نفوذ و سيطره خود به تمامى جهان‌