سياست اين است كه جامعه را هدايت كند و راه ببرد. تمام مصالح جامعه را در نظر بگيرد و تمام ابعاد انسان و جامعه را در نظر بگيرد و اينها را هدايت كند به طرف چيزى كه صلاحشان است.[1] بنابراين، سياست به منزله‌ى مجموعه روش‌هايى است كه حكومت به منظور رسيدن به اهداف خود در پيش مى‌گيرد. پس هدف سياست در حكومت «اجراى قوانين بر معيار قسط و عدل، جلوگيرى از ستمگرى و حكومت جابرانه، بسط عدالت فردى و اجتماعى، ممانعت از فساد و فحشا و انواع كج‌روى‌ها و ... به منظور جلوگيرى از تباهى جامعه و راهبرى آن بر طبق موازين عقل و عدل و انصاف است».[2] بر اين اساس، ديدگاه رايج و فراگير غربى در خصوص سياست، كه قدرت را عنصر محورى سياست مى‌دانند، با ديدگاه امام تفاوت دارد؛ زيرا امام قدرت را ابزرا مى‌داند و حضور خدا در صحنه‌ى سياست و قدرت را بر فراز همه‌ى قدرت‌هاى زمينى فرض مى‌كند. به عبرات ديگر، قدرت در صورتى قانونى، مشروع و صحيحى است كه طبق يك نظام اخلاقى معتبر، مستقل و مطلق، يعنى «قوانين الهى»، كه ناشى از اراده‌ى خداوند است، صورت پذيرد و در نهايت منجر به «هدايت جامعه» گردد. در نظر ايشان حكومت عدل الهى، به معناى نهادى كه مجرى سياست‌هاى پيش گفته است، از آرمان‌هاى مقدس قرآن به شمار مى‌رود.[3] بنابراين از نظر امام خمينى (ره)، سعادت محور سياست و حكومت است و انسان متولى آباد كردن دنيا و آخرت خود است. در اين ديدگاه‌

[1] - همان.

[2] - وصيت‌نامه الهى- سياسى، تهران، نشر اسوه، 1369، ص 23.

[3] - همان، ص 4.