سياست محدود نيست، بلكه جهان شمول و فراگير بوده و حكومت عامل سعادت مردم در دنيا و آخرت خواهد بود؛ درحالى‌كه ديدگاه رايج (در غرب) حكومت را فقط ناظم زندگى دنيوى اسنان مى‌داند. از همين‌رو، مبانى و اصولى كه حضرت امام (ره) براى چنين حكومتى ترسيم كرده‌اند، با مبانى سياست‌هاى موجود جهانى (غربى) تفاوت مبنايى دارد.

يكى ديگر از مباحث مهم در انديشه‌ى سياسى امام خمينى (ره)، مسئله‌ى ارتباط دين و سياست است. ايشان سياست مطلوب را كاملا برگرفته از دين دانسته و معتقدند:

اسلام بر خلاف ساير مكاتب غير توحيدى، در تمام شؤون فردى، اجتماعى، مادى، معنوى، فرهنگى، سياسى، نظامى و اقتصادى دخالت دارد و از هيچ نكته‌اى ولو ناچيز، كه در تربيت انسان و جامعه و پيشرفت مادى و معنوى آن مؤثر باشد، فروگذار نكرده است.[1] بنابراين، حكومت آرمانى حضرت امام (ره) كه مبتنى بر ولايت مطلقه‌اى فقيه است و انديشه‌هايى كه ميان دين و سياست تفكيك قابل مى‌شوند، امكان‌پذير نخواهند بود و اين مهم جز با استخراج كامل سياست از منابع و متون دينى، به دست نخواهد آمد.

قرآن كريم و سنت پيامبر آنقدر كه در حكومت و سياست احكام دارد، در ساير چيزها ندارد و بسيارى از احكام عبادى اسلام، در واقع سياسى- عبادى هستند.[2]

[1] - همان، ص 92.

[2] - همان، ص 24.