حقيقت امور مربوط به زندگى ديگران است، بدون مجوز لازم دخالت و تصرف كند؛ بنابراين تمامى اقسام و مراحل ولايت، مختص خداوند متعال است.

الف) حاكميت و ولايت خداوند:

حاكميت و ولايت خداوند بر طبق اين اصل است كه خداوند خالق و آفريننده انسان است؛ پس تربيت، رشد و هدايت انسان هم با خداوند مى‌باشد.

خالق مى‌تواند در تمام شؤون مخلوقات خود تصرف كند. خداوند به مصالح دنيوى و اخروى انسان آگاه است و راه‌هاى فلاح و رستگارى و همين‌طور بدبختى و گمراهى آنها را از هر كس ديگرى بهتر مى‌داند. خداوند مى‌تواند انسان‌ها را به صلاح واقعى خودشان برساند و اطاعت انسان از فرامين و دستورهاى خداوند، با عقل و فطرت او سازگار است؛ زيرا خداوند انسان را خلق كرده و به او وجود بخشيده است. خداوند در قرآن كريم نيز بر حاكميت مطلق خود تصريح مى‌كند:

«ان الحكم الّا اللّه يقص الحق و هو خير الفاصلين»[1] فرمان تنها از آن خداوند است به حق فرمان مى‌راند و او بهترين حكم‌فرمايان است.

با توجه به اين آيه و آيه‌هاى ديگر،[2] مشخص مى‌شود كه حق حاكميت مخصوص ذات خداوند است و اگر غير از خداوند كسى حق حاكميت داشته باشد، اين حق بايد از طرف خداوند مشخص شود.

[1] - سوره انعام، آيه 57.

[2] - سوره كهف، آيه 26، سوره قصص، آيه 70.