منظور از اصول، قانون و ميزان و ضابطه‌اى است كه بايد راهبرى و هدايت يك رفتار را موجب گردد تا همرنگى، همسانى و يگانگى را به وجود آورد.[1] به عبارت ديگر، «مجموع عقايدى است كه در ميان پيروان يك آيين مورد تصديق و اعتقاد باشد».[2] از مهمترين اصول مورد پذيرش سياست اسلامى مى‌توان به موارد زير اشاره كرد:

1) اصل امامت و رهبرى‌

امامت و رهبرى ضامن تحقق و تداوم اسلام ناب و آرمان‌هاى اين آيين، بلكه همه‌ى اديان راستين الهى است و از اين ديدگاه، اين مسئله از اساسى‌ترين اصول اعتقادى، سياسى و اجتماعى اسلام و رمز حيات و بالندگى همه‌ى جوامع توحيدى است.

در متون اسلامى و در انديشه‌ى انديشمندان مسلمان، اساسا رهبرى جايگاه ويژه‌اى دارد. بر اين اساس اصل اوليه در حاكميت، اين است كه هيچ‌كس بر ديگرى ولايت و برترى ندارد؛ زيرا خداوند انسان‌ها را آزاد آفريده و همه‌ى آنها در عبوديت با هم برابرند. پس كسى نمى‌تواند در امور مربوط به حكومت كه در

[1] - آقابخشى، على و ديگران، فرهنگ علوم سياسى، تهران؛ مركز اطلاعات و مدارك علمى ايران، 1375، ص 266.

[2] - همان، ص 114.