«سياست فاضله، سياستى است كه سياستمداران و رعيت به مدد آن به فضايلى نايل مى‌شوند كه رسيدن به آن فضايل جز از طريق آن امكان‌پذير است».[1]

5- 2- علامه محمد تقى جعفرى‌

علامه جعفرى (ره) در كتاب «حكمت اصول سياسى اسلام»، در تعريف سياست مى‌نويسد:

«سياست به معناى حقيقى آن عبارت است از مديريت و توجيه و تنظيم زندگى انسان در مسير حيات معقول».[2] با نگاهى به مجموع اين تعاريف نتيجه مى‌گيريم.

اولا: وجه مشترك تعاريف اسلامى اين است كه سياست را از ديدگاه رابطه‌ى انسان با خدا تعريف كرده‌اند و مسئله‌ى هدايت‌گرى در زبان تمامى آن‌ها قابل مشاهده است.

ثانيا: فرق اساسى سياست اسلامى با سياست غير اسلامى اين است كه:

1) مفهوم سياست اسلامى از آن جهت از مفهوم سياست غربى وسيع‌تر است كه سياست در غرب بر مدار «قدرت» مى‌چرخد، ولى سياست اسلامى بر مدار «هدايت». على‌رغم اين كه اسلام براى تحقق اهداف سياسى خويش، استفاده از قدرت را در اولويت قرار نمى‌دهد و اين به اين معنى نيست كه اسلام به قدرت توجهى ندارد؛ بلكه اسلام اعتقاد به قدرتى مشروع در جهت اجراى هدف خويش را در وهله‌ى دوم قرار داده و در وهله‌ى اول، بهترين وسيله براى اجراى اين اهداف را همان خواست قلبى و مسئله هدايت‌گرى دانسته است.

[1] - فصول منتزعه، ص 92.

[2] - جعفرى، محمد تقى، حكمت اصول سياسى اسلام، بنياد نهج البلاغه، 1373، ص 53.