اعضاى ديگرش تركستان و ارمنستان بود، از هم دريدند.

بعد از اين مصايب واقعه و وقوع اين قايله، بستگانش به معالجه نپرداختند و به جاى معالجه، فرقه‌اى از فرزندانش به جبّارى و طايفه‌اى به ستمكارى و گروهى به بى‌اعتدالى برخاستند.

اوّل، تزلزل به اركان وجودش افكندند. قوايش را گرفته، اعضايش را درهم شكستند و از سلك صلاح و صواب دورى جستند و به هواى نفس دون، به هتك عرض و سفك دما، پنجه گشودند. ثروتش به يغما و اموالش در معرض فنا برآمد.

فرزندانش عدّه‌اى به تبعيد و برخى را به ضرب گلوله تفنگ شهيد نمودند. بسيارى را، از جان و مال نااميد نمودند.

دوره مصالحه به قتال كشيد و زمان مسالمه به جدال انجاميد. زورق عمر آن مادر باوفا در گرداب طوفان بلا، منجرّ به غرقاب فنا گرديد.

شنيدم در آن آخر نفس، كه روح شريفش در تنگناى قفس به پرواز بود، با ناله دلدوز و بيان جان‌سوز، فرزندان يتيم و نوباوگان دل دو نيم خود را مخاطب نمود كه در اين دم آخر مرا با شما نصيحتى است و فرزندانم را وصيّتى است، كه در اين حال قال‌ومقال، مرا به حال خود گذاريد، تا با خداى خود رازى گويم، و از بدبختى و كم اقبالى خود و شما او را آوازى نمايم.

در اين زمان رفتن روان، دست از جان اين ناتوان برداريد و ساعتى مرا با خود گذاريد كه مرا روى توجّه، به خالق انس و جان، و امّيد به خداى آسمان است. و شما را قبل از رفتن من از دنيا و خفتن من در عقبا تكليفى است و آن، اين است: در اين حال كه لطمات و امواج اين بحر گران و طوفان اين گرداب بى‌پايان، مرا در ميان گرفته است، بايد همه شما كرّة واحدة[1]، نفوس اقدس خود را به عتبه مقدّس پدر نامهربان متوجّه داريد و در آن درگاه فلك خرگاه، دود آه آتشين، به مهر و ماه رسانيد و به خوناب دل، از راه ديده، زمين را گل سازيد و به خاك پاى نامباركش معروض داريد:

[1] - يكباره، هم‌يورش.