بر طوف فرقدين‌[1] دويدند. اهل رى، چون دختران نعش به پيرامن جدى‌[2]، چون هاله در گرد آن دو قمر اوج كمال و چون جوجه در كنف بال آن دو هماى اقبال، پناهنده گرديدند. و در ظل ظليل آن دو سيّد جليل، به عرض عرايض كه از فرايض ايشان بود، مستدعيات خود را اظهار داشتند.

آن دو نيّر اعظم و دو كوكب معظّم كه بر تمام برادران وطن مقدّم بودند به لسان ملايمت و ملاطفت فرمودند: «اى بستگان رشته ظلم و طغيان! و اى سوختگان نايره جبر و عدوان! تا كى در ورطه حيرت متحيّر، و در باديه حسرت متحسّريد؟

اگر به كسالت مادر وطن در رنج و محنيد، چرا از خود غافليد و بى‌خبريد؟ حال كه مادر، در بستر كسالت خفته و پدر، در اورنگ كيانى به سرير خسروانى نشسته، او را از كسالت مادر اطلاع دهيد، البته غيرت ناموس عيال، او را در اغفال نخواهد گذارد و به معالجه اين بيمار خواهد پرداخت.»

مردم اين نصيحت را در گوش [كردند]، و از گذشته خاموش شدند.

[اقدام فرزندان وطن‌]

پس، شرحى مبسوط و كتابى مربوط نوشته و از امراض مادر، فصلى در آن ورقه مضبوط داشته كه:

اى پدر تاجدار! و اى شاهنشاه والاتبار! از قرار تشخيص حكما و معالجه اطبّا ناخوشى‌هاى مشكله و امراض مزمنه، اين مريض را دوچار گرديده، و ميكرب هر مرضى از هر طرفى به بدنش حمله آورده، مخالفينش هر عضوى از اعضاى نازنين او را از بدن شريفش بريدند. يك دست با كفايت او قفقاز بود، از بدن جدا و دست ديگرش افغانسان بود، از تن رها؛ دو پاى مباركش حدود بحرين و سرحد عراقين بود، بريدند. و

[1] - فرقدين: دو ستاره درخشان در صورت دب اصغر و آن را به فارسى دو برادران گويند و به آن دو به مساوات و عدم مفارقت مثل زنند و يكى را انور الفرقدين و ديگرى را اخفى الفرقدين نامند.

[2] - جدى: مقدمترين و بزرگترين ستاره از بنات النعش‌[ دب اصغر]، و از دلايل قبله يكى اوست.