داريد كه آمر غيبى و منادى لاريبى به نداى بلند و صوت ارجمند مى‌فرمايد: وَ لا تَيْأَسُوا مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِنَّهُ لا يَيْأَسُ مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِلَّا الْقَوْمُ الْكافِرُونَ‌[1] تا چند در خانه نااميدى نشسته و درهاى اميد، به روى خود بسته‌ايد؟

شما اطفال صغير ناگزيريد كه از جاى برخيزيد و از صحراى جهل بگريزيد و به باب دو نفر از برادران كبير خود، متوصل شويد، كه آن دو، مشعله طريق هدايت و دو كوكب برج سعادتند، و در شرق و غرب بلد شما متوقّفند؛ كه گويى‌ الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ بِحُسْبانٍ‌[2].

يكى آفتاب اوج علم و فتوّت و ديگرى كوكب درخشنده برج دانايى و مروّت و هر دو خضر طريق مردمى و مروّت و معلّم دبستان بشريّت و انسانيّت، يكى عبد اللّه و ديگر محمد.

به ايشان توصل جوييد و به آستان قدس آنان پناهنده گرديد؛ تا شما را فِي جَنَّاتِ النَّعِيمِ‌[3] كه‌ ثُلَّةٌ مِنَ الْأَوَّلِينَ وَ قَلِيلٌ مِنَ الْآخِرِينَ‌[4] از هر طرفش ظاهر است، رسانيده و به مقام‌ عَلى‌ سُرُرٍ مَوْضُونَةٍ[5] حرّيت كشانيده و به سرير آزادى‌ مُتَّكِئِينَ عَلَيْها مُتَقابِلِينَ‌[6] نشانيده باشند.

مردم ايران، كه غيرت و جوانمردى از نياكان و پيشينيان خود يادگار داشته، هريك چون شير شرزه خسبيده، از جاى، در كمال وقار جنبيده و از بيشه جهل و نادانى بيرون جهيده از پى شكار حريّت و آزادى به هر سو دويدند و به باب حكمت و معرفت آن دو آفتاب برج فتوّت و مروّت پناهنده شدند و پروانه‌وار در گرد آن دو شمع محفل افتخار، جمع شدند.

[1] -« و از رحمت الهى نوميد مباشيد چرا كه جز خدانشناسان كسى از رحمت الهى نوميد نمى‌گردد» يوسف 12/ 17.

[2] -« خورشيد و ماه حسابى‌[ معين‌] دارند» رحمن 55/ 5.

[3] -« در بهشت‌هاى پرناز و نعمت» واقعه 56/ 12.

[4] -« گروهى بسيار از پيشينيان و اندكى از واپسينان» واقعه 56/ 12، 13.

[5] -« بر تختهاى گوهرنشان» واقعه 56/ 15.

[6] -« رودرروى هم بر آنها تكيه زده‌اند» واقعه 56/ 16.