اين جلوس با مردم ارجمند دانشمند است نه با رمّال و بقّال و غيره است.

اى برادر جان! دين الهى عزيزتر از آن است كه در دست اين عوام باشد و قانون پروردگارى محترم‌تر از آن است كه حافظش اين جهّال بوده باشند. نقل احكام با علماى اعلام است نه با اين مردم.

بدبخت قومى كه رشته عقايدشان در دست اين جاهلان و تعليم فرايضشان از اين بى علمان بوده باشد كه هرچه در قلبشان اخطار شود، اظهار دارند، و هرچه بر زبان آرند، احكام شمارند و انتشار دهند.»

و حين اين مذاكرات، بعضى از دوستان كه مذاكرات ما را شنيدند به سوى ما آمدند.

آن مرد را قدرى نصيحت و توبه دادند و از من دور كردند. در حقيقت، من بسيار تشكر كردم و حمد الهى را به جاى آوردم زيرا كه در اين مدّت در خراسان هر زمان كه امر معروفى كردم، هدف تير ملامت شدم و اگر نهى از منكرى نمودم به شكنجه ندامت و زحمت و مرارت افتادم. الحمد للّه در اين مرتبه به خير و خوبى گذشت.

غرض آنكه چند دقيقه از مغرب گذشته، استهلال كرده، از گلدسته به زير آمده به حرم مطهّر مشرّف شدم. سه ساعت از شب گذشته از حرم بيرون آمده به منزل مراجعت نمودم. بعد از صرف شام خوابيدم. صبح برخاسته به حمّام رفته، بعد به حرم مشرّف شدم.