دين روشى براى زندگى است، به گونه‌اى كه مصلحت اين زندگى را هماهنگ با كمال اخروى و حيات ابدى در نزد حق تعالى، تأمين مى‌كند. ازاين‌رو، در شريعت، قوانين زندگى، به قدر احتياج بايد وجود داشته باشد، و چون دين بايد پاسخ‌گوى نيازهاى جديد باشد، ازاين‌رو تا رسيدن به عالى‌ترين مرحله كمال، تكامل مى‌يابد و هنگامى كه به مرحله «خاتميت» رسيد، پاسخ‌گوى همه نيازهاى بشر، براى هميشه مى‌باشد: «و نزلنا عليك الكتاب تبيانا لكل شى‌ء».[1] ازاين‌رو، دين را از ابعاد سياسى، اجتماعى و اقتصادى بشر، نمى‌توان جدا كرد، و بلكه دين در اصطلاح قرآن همان قانون اجتماعى است كه گاه براساس حق و فطرت (اسلام) استوار است و گاه از آن، انحراف مى‌يابد:

ان الدين فى عرف القرآن، هو السنة الاجتماعية الدائرة فى المجتمع، و السنن الاجتماعية اما دين حق فطرى، و هو الاسلام او دين منحرف عن الدين الحق و سبيل الله عوجا.[2]

[1] - همان، ص 130.

[2] - همان، ج 10، ص 189.