علامه طباطبائى در گفت‌وگوهاى خود با كربن مى‌گويد:

در ثبوت و تحقق صراط ولايت، كه در آن انسان مراتب كمال باطنى خود را طى كرده و در موقف قرب الهى جايگزين مى‌شود، ترديدى نيست. كسى كه حامل درجات قرب و امير قافله اهل ولايت بوده و رابطه انسانيت را با اين واقعيت حفظ مى‌كند، در لسان قرآن به نام «امام» ناميده مى‌شود. امام يعنى كسى كه از جانب حق سبحانه براى پيشروى صراط ولايت، اختيار شده و زمام هدايت معنوى را در دست گرفته و انوار ولايت، كه به قلوب بندگان حق مى‌تابد، اشعه و خطوط نورى هستند از كانون نورى كه پيش اوست و موهبت‌هاى معنوى متفرقه، جوى‌هايى هستند متّصل به درياى بى‌كرانى كه نزد وى مى‌باشد. و البته امامت غير از خلافت و وصايت و حكومت و رياست دين و دنياست.[1] يك مرور اجمالى بر عناوينى كه در كتب حديث براى «امام» ذكر شده، براى آشناى با اعتقاد شيعه در مورد اصل امامت، كافى است. ثقة الاسلام كلينى كه در زمان غيبت صغرى مى‌زيست و جلالت و عظمت مقام علمى او مورد اتفاق‌نظر همه دانشمندان اسلامى است، تنها در «كتاب الحجة» از «اصول كافى»، هزاروچهارده حديث دراين‌باره نقل كرده است و اين در حالى است كه در مقدمه «كافى» تصريح مى‌كند كه حق مطلب را در اين باب ادا نكرده‌ام و اگر عمر وفا كند، كتابى كامل‌تر تأليف خواهم كرد![2]

[1] - محمد حسين طباطبائى، شيعه( مجموعه مذاكرات با پرفسور هانرى كربن)، ص 185.

[2] - برخى از سرفصل‌هاى« كتاب الحجة» كافى عبارتند از:

زمين خالى از حجّت نيست.

اگر در زمين دو نفر باشد يكى حجت است.

اطاعت ائمه واجب است.

ائمه شهداء اللّه بر خلق هستند.

ائمه نور اللّه هستند.

ائمه اركان زمينند.

گنجينه علم الهى در اختيار ائمه است.

اعمال انسان‌ها بر ائمه عرضه مى‌شود.-- همه كتب آسمانى در اختيار آن‌ها است.

اسم اعظم الهى در نزد ائمه عليهم السّلام است.

شب‌هاى جمعه بر علوم آن‌ها افزوده مى‌شود.

هرگاه بخواهند بدانند، مى‌دانند.

ملائكه بر آن‌ها وارد مى‌شوند.

اجنّه مسائل خود را از ايشان مى‌پرسند.

و ....