با يك‌ديگر نبايد خلط نمود.

به هر حال، اين دليل هم محدود به مواردى است كه حاكم معصوم باشد، و لذا براى اثبات لزوم نصب، در حاكم غير معصوم، مثل دوران غيبت، نمى‌توان بدان استناد جست.

ضرورت نصب در امامت عظمى‌

همان‌گونه كه قبلا گفتيم، بر مبناى اعتقادى شيعه، كسى كه در منصب جانشينى پيامبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم قرار مى‌گيرد، نقشى فراتر از اداره حكومت و تدبير جامعه دارد و به او فقط از ديد رهبر سياسى نبايد نگريست. چنين شخصى، بدون استفاده از رأى و اجتهاد، حقيقت دين را دريافت و در اختيار مردم قرار مى‌دهد، و از اين جهت، ظنّ و تخمين در علوم او راه ندارد. شناخت او از دين، شناخت خطاناپذير است. او واسطه معنوى فيض الهى بر سراسر هستى و انسان كامل است.

شيعه امام عليه السّلام را با اين ويژگى‌ها مى‌شناسد:

- مختلف الملائكة؛ فرشتگان از آن‌ها سير نموده و بر آن‌ها فرود مى‌آيند.

- معدن الرحمة؛ خزينه رحمت الهى‌اند.

- خزّان العلم؛ گنجينه علمند.

- حفظة سرّ اللّه؛ نگهبانان اسرار الهى‌اند.

- حملة كتاب اللّه؛ دربر گيرنده حقيقت كتاب خداوندند.

- ارواحهم واحدة؛ جان‌هايشان يكى است.

- خلقهم اللّه انوارا فجعلهم بعشرشه محدقين؛[1] نور آن‌ها در عرش الهى قرار داشته است.

و ...

[1] - اين عناوين، در متون مختلف دينى، از جمله، در زيارت جامعه كبيره آمده است و عارف محقق، سيد حسين درودآبادى در كتاب« الشموس الطالعه» با بيانى رسا به شرح اين زيارت و شناخت جايگاه معنوى ائمه عليهم السّلام مى‌پردازد.