دست داشتن حكومت نياز دارد. هم‌چنين اجراى اين قانون، در مواردى، تشكيل و سازماندهى يك گروه ويژه را مى‌طلبد و مسلمانان بايد چنين تشكيلاتى را فراهم آورند:

و لتكن منكم امة يدعون الى الخير و يأمرون بالمعروف و ينهون عن المنكر و اولئك هم المفلحون؛[1] بايد از شما گروهى باشند كه دعوت به نيكى كرده، امر به معروف و نهى از منكر نمايند؛ و آنان رستگارانند.

در اين آيه، به همه مسلمانان دستور داده شده كه براى فراهم‌آوردن يك گروه خاص، تلاش كنند. اين گروه كه براى امر به معروف و نهى از منكر، تشكيل مى‌شود، وظايفى فراتر از امر و نهى زبانى- كه يك تكليف عمومى است- بر عهده دارد. وظيفه آنان مخصوص مواردى است كه امر و نهى، به تشكيلات و اقتدار نياز دارد و اقدامات پراكنده مسلمانان نمى‌تواند تأثير كافى داشته باشد. ازاين‌رو، امام صادق عليه السّلام فرمود:

اين وظيفه‌اى است بر افراد توانمند كه به معروف و منكر آگاهند و فرمانشان مطاع است ...

نه كسانى كه قدرت نداشته، يكّه و تنها بوده، اطاعت و حمايت نمى‌شوند.[2] پس اقامه امر به معروف و نهى از منكر، از ابعاد گوناگونى، با دولت اسلامى ارتباط پيدا مى‌كند:

1- در مواردى كه دخالت افراد گوناگون به هرج‌ومرج در نظام اجتماعى مى‌انجامد، امر به معروف و نهى از منكر با اجازه حاكم اسلامى انجام مى‌شود.

2- با حاكميت نظام اسلامى و اقتدار دولت اسلامى، امر به معروف و نهى از منكر گسترش و رواج مى‌يابد.

3- دولت اسلامى، مأموريت‌هاى خطير امر به معروف و نهى از منكر را به گروه خاصى كه از قدرت بيش‌ترى برخوردار و داراى بصيرت اسلامى و آگاهى‌هاى اجتماعى باشند، مى‌سپارد تا آنان با توجه به اختياراتى كه از سوى دولت اسلامى كسب كرده‌اند،

[1] - آل عمران( 3) آيه 104.

[2] - فيض كاشانى، تفسير صافى، ج 1، ص 339؛ كلينى، كافى، ج 5، ص 59.