ارتباط با خالق مطرح مى‌شود، مانند احكام نماز و روزه و ...؛ سوم، احكام انتظامى كه شامى دستورات سياسى، حقوقى، اجتماعى، اقتصادى و ...

مى‌شود و لازم است اين احكام در جامعه مسلمين اجرا شوند.

كسى كه مى‌خواهد احكام انتظامى اسلام را به مرحله اجرا درآورد و متصدى امر حكومت گردد، بايد بر مبناى عقلى، خصوصياتى از جمله:

اعلم بودن به احكام، تقوى، عدالت، كاردانى، شجاعت و ساير خصوصيات يك رهبر را دارا باشد.

اين شرايط و خصوصيات در مرتبه عالى آن در وجود معصومين (ع) كه آگاه به علم و احكام الهى و داراى صفت عصمت هستند و از هرگونه خطايى و لغزشى به دورند، جمع شده است. بنابراين حقّ رهبرى و اداره جامعه و اجراى احكام انتظامى اسلام و ... در زمان حضور ائمه، بر عهده امامان معصوم (ع) و در زمان غيبت كه دسترسى به معصوم (ع) ممكن نيست، برعهده فقيه جامع الشرايطى است كه آگاهى او به احكام الهى بيشتر از ديگران و تقوى و كاردانى و صفات رهبرى را داراست.

1- 16) ولايت فقيه مرتبه نازله حكومت معصومين‌

حكومت‌ايده‌آل و مطلوب در اسلام، حكومتى‌است كه توسط ائمه (ع) اداره مى‌شود. امّا در زمان غيبت كه مردم از نعمتِ چنين حكومتى محرومند، بايد نزديكترين مرتبه را به حد مطلوب و ايده‌آل به‌دست آورد؛ يعنى كسى كه در صفات رهبرى به امام معصوم (ع) نزديكتر باشد، تصدى رهبرى جامعه اسلامى را به‌دست گيرد. نزديك بودن به امام معصوم در سه چيز صورت مى‌گيرد: يكى در علم به احكام الهى؛ يعنى داراى فقاهت باشد. دوم، داشتن تقواى الهى كه او را لغزشها حفظ نمايد و سوم، داشتن كارايى و مديريت و شجاعت لازم براى اداره جامعه اسلامى.

بنابراين فردى كه شرايط فوق را بيشتر از ديگران دارا باشد، صلاحيّت بيشترى براى رهبرى و زعامت جامعه اسلامى دارد و ولايت او مرتبه‌