در اعطاى چنين شأنى دخالتى ندارند، بلكه نقش آنها در به فعليت رسيدن و پذيرش اين مقام است. مردم زمان پيامبر (ص) چون اين مقام را الهى و از طرف خدا مى‌دانستند، آن را قبول كردند.[1]

بين تشيّع و تسنّن در اينكه پيامبر زعامت سياسى جامعه را از طرف خداوند دريافت كرده بودند اختلافى نيست. اختلاف در زعامت و رهبرى بعد از پيامبر (ص) است كه اهل تسنّن معتقدند اين رهبرى و زعامت به خود مردم سپرده شده كه با انتخاب، رهبر خود را تعيين نمايند. در حالى كه تشيّع معتقد است پيامبر (ص) مأموريت يافته كه ائمه اطهار (ع) را به عنوان امام و مرجعيّت دينى و سياسى مردم معرّفى كند. عقلًا نيز پذيرفتنى نيست كه دين خاتم و كاملى كه براى همه مكانها و زمانها آمده است و در همه زمينه‌ها برنامه دارد، نسبت به مسأله‌اى اساسى همچون رهبرى جامعه اسلامى سكوت كرده باشد.

از سوى ديگر، اسلام داراى دو دسته احكام است: يك دسته احكام اخلاقى و عبادى كه براى ارتباط فرد با خدا بيان شده و دسته‌ديگر، احكام حقوقى و اجتماعى كه نيازمند مجرى است. در اسلام اجراى احكام حقوقى و اجتماعى به معصومين (ع) سپرده شده است. پيامبر (ص) وظيفه داشت احكام و قوانين الهى را اجرا و جامعه مسلمانان را اداره كند و در راه اصلاح امور مادى و معنوى و رفع مشكلات آنان بكوشد. در مقابل، مسلمانان نيز ملزم به رعايت و اطاعت از دستورات آن حضرت بودند.

اين رهبرى بعد از پيامبر به ائمه اطهار (ع) سپرده شده است. به تعبير ديگر؛ يكى از شئون امامت، حكومت است كه برخاسته از دين مى‌باشد، نه ناشى از رأى و انتخاب مردم.[2]

[1] - ر. ك. به: مطهرى، امامت و رهبرى، صص 50 و 70.

[2] - ر. ك. به: مطهرى، مجموعه آثار، ج 4، ص 857؛ نوروزى، فلسفه سياست، ص 163.