نظام سياسى، اقتصادى و حقوقى اسلام، به لحاظ كامل و جامع بودن، متمايز از ساير نظامهاست. يكى از اوصافى كه براى ائمه اطهار (ع) در روايات بيان شده است، «ساسه‌العباد» (سياستمداران بندگان خدا) است كه نشاندهنده يكى از شئون امامت آنها؛ يعنى رهبرى و زعامت سياسى جامعه است.

در زيارت جامعه نيز تعبير «دعائم الدين و ساسة العباد» وجود دارد.

امام صادق (ع) مى‌فرمايد: «

ونحن اخيار الدهر و نواميس العصر و نحن ساسة العباد و ساسه البلاد»[1]

در عبارتى ديگر در توصيف امامت چنين بيان شده كه يكى از ويژگيهاى امام آگاهى به سياست است: «

والامام ... مُضْطلعٌ بالامامة، عالمٌ بالسياسة مفروض الطاعة».[2]

چنان كه امام صادق (ع) درباره پيامبر (ص) مى‌فرمايد: «

... فَوض اليه امْرَ الدين و الامة لِيَسُوسَ عِبادُهُ»[3]

14) عصر غيبت و حكومت‌

شيعه بر اين باور است كه خداوند براى پيامبر (ص) و ائمه اطهار (ع) ولايت قرار داده و رهبرى و زمامدارى امت اسلامى را به آنان سپرده است. آنان نيز در اين‌مقام به كتاب، سنّت، عقل و اجماع تمسّك كرده‌اند.[4] بنابراين شيعه هيچ شكى ندارد كه در زمان حضور امام معصوم (ص)

[1] - بحارالانوار، ج 91، ص 37 و ج 97، ص 342.

[2] - كلينى، اصول كافى، ج 1، ص 202 و بحارالانوار، ج 25، ص 120، روايت 4.

[3] - كلينى، همان، ص 266.

[4] - ر. ك: جوادى آملى، ولايت فقيه رهبرى دراسلام، ص 29؛ مهدى هادوى، ولايت‌فقيه، ص 98.