9) پيامبران و حكومت‌

استقرار خداپرستى و حاكميّت خدا در زمين،[1] تعليم و تربيت فراگير بشر،[2] احياى ارزشهاى انسانى و الهى و آزادى بشر از هر گونه اسارت،[3] احياى قسط و برقرارى عدالت اجتماعى،[4] فيصله دادن به اختلافات بر اساس احكام الهى،[5] اجراى احكام و قوانين دين‌[6] و ... از جمله اهداف رسالت پيامبران است كه در قرآن به آنها اشاره شده است.[7]

چنانكه مشخص است اجراى تمامى اين اهداف، همان به دست گرفتن حكومت است و به خاطر همين بود كه پيامبران الهى همين كه زمينه را مساعد ديدند اقدام به تشكيل حكومت كردند.

از جهت ديگر، دين الهى علاوه بر احكام فردى و عبادى داراى يك سلسله احكام حقوقى و اجتماعى است كه پيامبران ملزم به اجراى آن بودند و اجراى آن احكام بدون در دست داشتن حكومت ممكن نبود.

بنابراين خداوند به پيامبران خود اجازه تشكيل حكومت را داده و همه مردم را ملزم به اطاعت از آنان كرده است؛ چنان كه آيه 64 از سوره نسا به اين مطلب دستور مى‌دهد و مى‌فرمايد:

«وَ ما ارْسَلْنا مِنْ رِسُولٍ الّا لِيُطاعَ بِاذْنِ اللّه‌

؛ هيچ پيامبرى را نفرستاديم مگر براى اين كه به فرمان خدا از وى اطاعت شود.»

اطاعت از پيامبران الهى در اين آيه داراى اطلاق مى‌باشد و مقيّد نشده است. لذا هم شامل دستوراتى كه پيامبران از سوى خداوند آورده‌اند مى‌شود و هم فرمانهايى كه پيامبران الهى با ديدن مصالح صادر كرده‌اند.

[1] - سوره نحل، آيه 26، سوره اعراف، آيه‌هاى 85- 59 و سوره انبيا، آيه 25.

[2] - سوره جمعه، آيه 2.

[3] - سوره اعراف، آيه 157.

[4] - سوره حديد، آيه 25.

[5] - سوره نساء، آيه 25.

[6] - سوره فتح، آيه 59.

[7] - براى مطالعه بيشتر رجوع كنيد به قسمت اول همين بخش.