آيات ذيل نيز ضمن اثبات ولايت براى خدا، آن را منحصر در خداوند بيان مى‌كنند و هر ولايتى را كه در عرض ولايت خداوند مطرح شود ولايت طاغوت، و باطل مى‌شمارند. امّا ولايتى كه از سوى خداوند اجازه داده شده، مانند ولايت پيامبر و ائمه اطهار (ع)، در طول ولايت خداست و برگشت به ولايت خداوند مى‌كند، لذا در عرض ولايت خداوند نيست.

«اللّه وَلىُّ الَّذينَ امَنُوا»[1] «خداوند «ولى» كسانى است كه ايمان آورده‌اند.»

«مَالَكُمُ مِنْ دُونِهِ مِنْ وَلِىّ»[2]؛ «غير از خدا «ولى» براى شما نيست.»

بنابر اين، هم حقّ قانونگذارى و هم رهبرى و ولايت و قضاوت، همه در انحصار خداوند است. حكومتى الهى است كه هم قانونش الهى باشد و هم جريان قانون، از طرف خداوند معرّفى و تعيين شده باشد.

8) شرايط رهبرى‌

1- 8) آگاهى به قوانين الهى‌

يكى از وظايف مهم رهبرى جامعه، اجراى قوانين است. در بينش الهى اعتقاد بر آن است كه قوانين الهى بايد در جامعه اجرا شود. براى اين كار نيز لازم است مجرى نسبت به قوانين آگاهى كامل داشته باشد، در غير اين صورت توان اجراى آنها را نخواهد داشت. بنابراين كسى كه آگاهى بيشترى نسبت به ديگران داشته باشد، براى تصدى امر حكومت و اجراى قوانين، صلاحيّت بيشترى خواهد داشت.

لذا يكى از شرايط رهبرى جامعه اسلامى، آگاهى كامل نسبت به فقه و حقوق اسلامى است.

2- 8) شناخت مصالح و مفاسد قوانين‌

[1] - سوره بقره، آيه 257.

[2] - سوره سجده، آيه 4.