1- 7) ولايت خداوند

كمال انسان در اين است كه كسى را اطاعت كند كه به حقيقت انسان و جهان هستى آگاهى دارد و او كسى جز خدا نيست؛ چرا كه انسان و جهان هستى را آفريده و مالك تمام آنهاست. بنابراين انسان بايد تنها ولايت خداوند را قبول كند، چنان كه آيات قرآن، ولايت را متعلق به خداوند مى‌دانند. مانند آيه:

«امِ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِهِ أَوْلياءَ فَاللّه هُوَ الْوَلِىُّ وَ هُوَ يُحْيِى الْمَوْتى وَ هُوَ عَلى كُلِّ شَىٍّ قَديرٌ؛[1] آيا آنها غيرخدا را ولى خود قرار دادند؟! در حالى كه «ولى» فقط خداوند است و اوست كه مردگان را زنده مى‌كند او است كه به هر چيزى تواناست‌».

در اين آيه شريفه، كسانى كه غير خدا را «ولى» خود قرار داده‌اند مورد سرزنش قرار گرفته‌اند و ولايت منحصر در خداوند بيان شده است. علّامه طباطبائى در تفسير الميزان مى‌فرمايد: دو جمله «

وَ هُو يُحْيى الْمُوْتى‌

» و «

وَ هُوَ على كُلِّ شَىْ‌ءٍ قَديرٌ

» دو دليل و حجّت بر علّت انحصار ولايت در خداست؛ چرا كه غرض عمده در «ولى» گرفتن رهايى از دوزخ و راهيابى به بهشت است و چون خداوند است كه مرگ و زندگى انسان به دست اوست و اوست كه روز قيامت را براى جزاى اعمالشان جمع مى‌كند، بنابراين ولايت تنها از آن اوست. از طرف ديگر لازم است كسى كه «ولى» مى‌شود قدرت عهده‌دارى مسئوليت اشخاص را داشته باشد و بتواند امور آنان را اداره كند خداوند متعال قادر بر همه چيز است و غير خداوند هيچ قدرتى ندارند مگر همان اندازه كه خدا به آنها عطا كرده است.

خداوند مالك همه چيز است و غير او مالكى نيست مگر تنها آن مقدارى كه خدا تمليكش نموده است. بنابراين تنها خداوند مالك و قادر است و به همين جهت تنها اوست كه مى‌تواند «ولى» باشد.[2]

[1] - سوره شورى، آيه 9.

[2] - تفسير الميزان، ج 18، ص 22.